Odkryj piękno tradycyjnego malarstwa japońskiego

Kręgi artystyczne na całym świecie cenią i cenią formy japońskiej sztuki pięknej, sztuki, która rozpoczęła się wiele wieków temu. A powody są oczywiste, ponieważ sama sztuka jest równie spektakularna technicznie, co po prostu znakomita. Być może wynika to również z niezwykłej historii klasycznej sztuki japońskiej. A dzisiaj skupiamy się na tradycyjnym malarstwie japońskim.

Ruch „Nihonga”, czyli ruch malarstwa japońskiego, sięga przełomu XIX i XX wieku. Jest to szczególna forma sztuki, ponieważ procesy i tkaniny użyte w obrazach pochodzą z około tysiąca lat tradycyjnych praktyk i technik. To bogate doświadczenie wynika z faktu, że w wielu momentach japońscy malarze prowadzili wyłącznie dialog z przeszłością własnego kraju. W innych przypadkach malarze mieli okazję wchodzić w interakcje z kulturą zachodnią lub z Chinami. Dialogi te zaowocowały oszałamiającymi zmianami w stylu tych tradycyjnych obrazów.

W domenie tradycyjnej sztuki japońskiej prace o niewielkim wpływie zewnętrznym i obrazy z wyraźnym wpływem innych kultur są równie cenione. Oto nasz przewodnik po tradycyjnej sztuce japońskiej, który pomoże ci zrozumieć, dlaczego japońskie obrazy zajmują tak zaszczytną pozycję w chronologii sztuki.

Klasyczna sztuka japońska obejmuje wiele kampanii artystycznych, w tym między innymi style malarskie Yamato-e, Kanō i Nihonga. Te style mają wspólne motywy, a jednym z nich jest natura, bardzo popularny motyw w tradycyjnej sztuce japońskiej. Prawdopodobnie do tej pory widziałeś na obrazach pejzaże i ludzi pracujących na polach oraz inne naturalne czynności. Popularne jest również stosowanie historycznie wyróżniających się tkanin i perspektyw. Stara japońska filozofia jest pod silnym wpływem wszystkich wyżej wymienionych tradycyjnych stylów. Zapewne znasz pojęcie „wabi-sabi”, cóż, jest to połączenie piękna i naturalnego starzenia się, przeprowadzone na klasycznej japońskiej sztuce. Nie tylko to, ale także „yūgen”, które jest ideałem subtelności i wdzięku.

W rzeczywistości wiele obrazów z tradycyjnego japońskiego kanonu należy do najlepiej oglądanych obrazów wszechczasów. Nie pozostaje więc nic innego, jak odkrywać piękne style Yamato-e, Kanō i Nihonga, aby zasmakować piękna klasycznej sztuki japońskiej.

Yamato-e

Ruch yamato-e rozpoczął się, gdy Japonia zerwała stosunki handlowe z Chinami. Dlatego w tym okresie japońscy artyści przenieśli się do własnej cywilizacji w poszukiwaniu czegoś nietkniętego: stymulacji. Od tego momentu styl yamato-e był sławny przez cały okres Kamakura (1185-1333). Kiedy Japonia wznowiła kontakty biznesowe i handlowe z Chinami (okres Muromachi - 1392-1573) ten styl malarski przeżywał swój upadek.

Jednak styl yamato-e charakteryzuje się zwrotem ku wpływom japońskim, a niektóre z najsilniejszych motywów obejmują te związane z czterema porami roku w tym kraju. Co więcej, na tych obrazach znajdują się aluzje do japońskiej historii i literatury, a wiele z nich przedstawia łagodne, falujące wzgórza w obrębie japońskich miejsc. W okresie Kamakura yamato-e rozszerzyło się o sceny buddyjskiego nadzoru. Na przykład „Ilustrowany żywot Shinrana” pokazuje momenty z życia japońskiego mnicha Shinrana.

Kano

Masanobu używał chińskiego stylu malarstwa popularnego w głównych świątyniach zen swojej epoki. Ale jego wnuk, Kano Eitoku, rozwinął ten styl w XVI wieku, podobnie jak szogunat Tokugawa w XVII wieku. Ten szogunat był również rozumiany jako okres Edo, ponieważ rządził w okresie Edo. Ale ruch Kanō zanikł pod koniec XIX wieku.

Wczesny styl Kanō przedstawia chińskich poddanych, krajobrazy i patriarchów Zen. Ale styl zmieniał się przez lata i zaczął obejmować również różne wzory, które przywołują popularne japońskie symbole. Później Kano Eitoku malował ekrany i przesuwane drzwi, skupiając się na dużych postaciach, zwierzętach i przyrodzie. Jego celem było sprowokowanie energii i siły, a jak można zauważyć w „The Folding Screen Painting Of Chinese Lions”, kwitł.

Nihonga

Nihonga dosłownie oznacza „malarstwo japońskie”. Tak więc artyści, historycy sztuki i twórcy ciekawi sztuki zaczęli używać terminu „Nihonga” w okresie Meiji (październik 1868 - lipiec 1912) i po raz pierwszy od stuleci rozszerzyli Japonię na wpływy zewnętrzne. W tej chwili termin ten był używany do oddzielenia tradycyjnego malarstwa japońskiego od obrazów inspirowanych Zachodem, znanych jako „yōga”. Ale dzisiaj niektórzy badacze twierdzą, że „Nihonga” zawiera wszystkie tradycyjne japońskie obrazy. Inni znawcy sztuki odróżniają go od innych typów na podstawie tkanin, z których korzystali artyści.