Wie was Giuseppe "Nino" Farina?

Vandaag gaan we dieper in op een van de vroege grootheden van het Formule 1-racen. Giuseppe "Nino" Farina was de allereerste winnaar van de nu iconische racesport en leeft voort in de herinneringen van fans die de sport serieus nemen. Hoewel er een handvol namen zijn die tot een niveau van roem zijn gestegen dat de wereld van de Formule 1 overstijgt, is de eerste winnaar van allemaal niet bij hen. Weinig mensen zijn onbekend met namen als Niki Lauda, Nelson Piquet, Ayrton Senna en Michael Schumacher, maar Giuseppe blijft grotendeels vergeten. Desalniettemin is de geweldige Nino de opa van allemaal en verdient hij een plekje in de harten van alle echte Formule 1-fans.

Beroemde overwinningen

De meest bekende van allemaal is zijn eerste plaats in het allereerste FIA Formula World Championship van 1950, maar dit was niet zijn eerste of zijn laatste overwinning. Het was echter voorbestemd om zijn enige podiumplaats op het Formule 1-circuit te worden. De grote Italiaan had een plaats op het podium ingenomen sinds zijn derde plaats op de Coppa Principessa di Piemonte in 1933 met een Alfa Romeo 2300. Veel van zijn grootste overwinningen waren voorbestemd voor het Alfa Romeo-team, waaronder zijn eerste plaats in 1950 in de inaugurele Formule 1-wedstrijd. Zijn eerste toppositie kwam het jaar daarop in 1934 en hij zou de volgende twee decennia consequent podiumplaatsen blijven behalen tot zijn pensionering in 1955.

Vroege leven

Nino werd geboren in een welgesteld gezin waardoor hij al op jonge leeftijd de sport kon beoefenen die zijn levenslange passie zou worden. Zijn vader Giovanni Carlo Farina richtte een succesvol koetsbouwbedrijf op waardoor Nino al op 9-jarige leeftijd met het besturen van voertuigen begon. Zijn familie verwachtte dat hij in de auto-industrie zou blijven, maar zijn liefde voor racen was te sterk. Toen hij 16 was, stond zijn favoriete oom Pinin hem toe om met hem jachtgeweer te rijden in een race en de rest is geschiedenis.

Op 19-jarige leeftijd, slechts drie jaar later, nam de heetbloedige jonge kampioen in wording deel aan zijn eerste competitieve race-evenement, maar crashte uit de competitie. Het idee om te stoppen met de sport kwam echter nooit bij hem op en roekeloos rijden zou een kenmerk van zijn professionele carrière blijven. De jonge man blonk uit op school, zowel academisch als atletisch en hij studeerde af met een doctoraat in de rechten aan de Universiteit van Turijn.

Beroemd worden

Terwijl hij nog aan de universiteit van Turijn was, kocht Nino een Alfa Romeo-auto om hem te laten crashen en zijn schouder te breken in de 1925 Aosta-Gran San Bernardo Hillclimb. Hij probeerde op dat moment zijn eigen vader in te halen. Niets kon zijn enthousiasme echter temperen en de jonge man bleef racen, met Alfa Romeo's en Maserati's tot in de jaren '20 en '30. In de vroege jaren '30 begon zijn toewijding vruchten af te werpen. Hij scoorde zijn eerste podiumplaats (3e plaats) in 1933 en zijn eerste overwinning op het podium kwam in 1934.

Latere jaren

Hoewel Nino nog 5 jaar met succes speelde, had zich al een patroon gevormd. Zijn drive om koste wat kost te winnen, gecombineerd met zijn onverschrokkenheid op het circuit, zorgde ervoor dat hij regelmatig betrokken raakte bij crashes. Slechts 8 dagen na zijn F1-overwinning in 1950 was hij betrokken bij een crash in Monaco. In 1953 was hij betrokken bij een tragedie in Argentinië. Toeschouwers hadden vrije toegang gekregen tot het parcours en toen Nino uitweek om een jonge jongen te ontwijken die de baan overstak, ploegde hij de menigte in. Zeven mensen stierven als gevolg van zijn ontwijkende actie met veel meer gewonden.

In 1953 brak hij zijn rechterarm bij een crash en in 1954 liep hij ernstige brandwonden op nadat zijn auto in vlammen opging bij de Grand Prix in Monza. Hij bracht 20 dagen in het ziekenhuis door en het was tijdens deze periode dat hij morfine begon te gebruiken om de constante pijn van zijn verwondingen te verlichten. Zijn laatste competitieve notering was in de Indianapolis 500 uit 1957.

Nino's erfenis

Nino stond bekend om zijn roekeloze rijstijl, wat opwindend was om te zien, maar ook angst veroorzaakte, zelfs bij Enzo Ferrari, die later beweerde dat hij zich altijd zorgen om hem maakte op het circuit. Na zijn pensionering werd Nino een succesvolle zakenman in de autohandel, maar verloor nooit zijn liefde voor racen. Hij stierf tijdens het rijden door de Alpen naar de Franse Grand Prix van 1966, waarbij hij de controle over zijn voertuig verloor en tegen een telegraafpaal botste. Als hij wat voorzichtiger was geweest op het circuit, had hij misschien nog een paar jaar kunnen racen en nog een paar titels kunnen winnen. Maar zou hij zo'n opwindende coureur zijn geweest om naar te kijken? Het is moeilijk om te beantwoorden. Wat je gedachten ook zijn, laten we even stilstaan bij een vroege grote van een van 's werelds meest opwindende hogesnelheidssporten.