Een verborgen juweeltje voor de LGBTQ+-gemeenschap in Engeland

Margate was ooit een badplaats in verval, maar is uitgegroeid tot een bloeiende LGBTQ+-gemeenschap. Als homoseksuele man, geboren in Margate, heeft de auteur nagedacht over waarom kuststeden aantrekkelijk zijn voor queer individuen. Plaatsen aan zee zorgen voor een gevoel van acceptatie, feestvreugde of gewoonweg romantische zonsondergangen. Uit recente censusgegevens blijkt dat de wijk Cliftonville West in Margate een hoger percentage LGBTQ+-inwoners heeft dan sommige grotere Engelse steden zoals Manchester en Bristol. Hoewel Brighton lange tijd een vreemd kustknooppunt is geweest, vestigen Margate en andere kleinere zuidkuststeden zoals Hastings, St Leonards-on-Sea en Bournemouth zich ook als gastvrije plekken voor seksuele en genderminderheden met een groeiende bevolking die zich identificeert als LGBTQ+.

Margate's jaarlijkse Pride-viering in augustus trekt nu elk jaar ruim 15.000 mensen. Het evenement heeft een ontspannen sfeer met activiteiten die beginnen bij de historische Oval Bandstand met uitzicht op Walpole Bay. Een feestelijke, gastvrije parade baant zich vervolgens een weg langs de waterkant. In tegenstelling tot grotere Pride-evenementen in Brighton of Londen, wordt Margate Pride door de gemeenschap georganiseerd zonder commerciële invloed.

Het festival heeft tot doel inclusiviteit en saamhorigheid te bevorderen, hoewel het begon als een manier om te pleiten voor gelijke behandeling van alle bewoners.

Een belangrijk onderdeel van Margate Pride is Margate Black Pride, meer dan tien jaar geleden opgericht door de in Brazilië geboren kunstcurator Gauthier nadat hij naar de stad was verhuisd. Hij legde uit dat trots een kans is voor zwarte en bruine individuen om hun solidariteit te uiten.

Dit leidt tot de vraag: hoe is Margate zo accepterend geworden? Margate is een van de oudste kustplaatsen van Groot-Brittannië en dateert uit de 18e eeuw, toen mensen kwamen baden voor gezondheidsvoordelen. Het wordt sterk geassocieerd met attracties zoals het pretpark Dreamland, de monumentale Shell Grotto en kunstenaar Tracey Emin. De langstlopende homobar Sundowners werd echter pas in 2003 geopend. In werkelijkheid is de LGBTQ+-geschiedenis van Margate niet zo stevig verankerd of goed gedocumenteerd als die van Brighton, die teruggaat tot het begin van de 19e eeuw. Hoe is dit kleine resort, ondanks een relatief recente opkomst, een bloeiende homogemeenschap geworden?

Er zijn echter bepaalde overeenkomsten te zien. Zoals Gauthier uitlegde, worden marginale gemeenschappen lange tijd naar kustplaatsen getrokken om te ontsnappen aan de beperkingen van de stedelijke gebieden, om zich vrij te voelen zonder enig oordeel. Bovendien helpen hechte kustplaatsen het gevoel van verbondenheid en kameraadschap te bevorderen. Vaak is er ook een levendige cultuur van kunst en non-conformiteit die aantrekkelijk is voor mensen die creativiteit, diversiteit en individualiteit waarderen – mensen die zich in meer conventionele omgevingen misschien gemarginaliseerd voelen." De kust biedt LHBTQ+-individuen een sfeer van grotere acceptatie en bevrijding.

Dit is duidelijk zichtbaar in Margate, vooral in het gebied Cliftonville, dat net bergopwaarts van het historische oude stadscentrum ligt. Toen de auteur in de jaren tachtig opgroeide in Margate, diende Northdown Road – een eeuw geleden aangelegd als het meest prestigieuze adres van Margate – voornamelijk als lokaal winkelgebied. Na een economische worsteling in de jaren negentig heeft de wijk zichzelf de afgelopen vijftien jaar echter opnieuw uitgevonden. Toch blijft Margate als geheel een van de meest achtergestelde regio's in Groot-Brittannië. Een belangrijke katalysator voor deze heropleving was de opening in 2011 van de Turner Contemporary Art Gallery met uitzicht op de haven, die creatieven aantrok – vaak getransplanteerd uit Oost-Londen – om leegstaande studio’s en winkelpanden in de stad om te bouwen tot nieuwe bedrijven en ruimtes.