Wat weet jij over het racecircuit van Monte Carlo?

De Grand Prix van Monaco blijft een van de meest iconische en toch paradoxale races van de F1. Het wordt gehouden in de krappe straten van het kleine vorstendom en biedt ondanks de veiligheidsrisico's een dramatisch spektakel. Zoals Nelson Piquet omschreef, voelt racen als 'fietsen in je woonkamer'. Het anachronistische karakter ervan wordt jaarlijks getolereerd vanwege de glamour van beroemdheden. Het spektakel weegt zwaarder dan de zorgen over competitief racen. Naast de F1 gebruiken populaire historische races en nieuwere Formule E-evenementen aangepaste lay-outs. Monaco behoudt dus zijn centrale rol in de autosport met de F1-, historische en elektrische categorieën.

De geschiedenis van het circuit

In 1929 bedacht de rijke inwoner Anthony Noghés het organiseren van races in de krappe havenstraten van Monaco nadat zijn jachtclub werd uitgesloten van opname in de internationale organisatie van de autosport vanwege het ontbreken van een thuisevenement. Hij ontwierp een kronkelend circuit van 3,3 km dat langs het Casino Square en de haven liep en kreeg de steun van de lokale ster Louis Chiron. Op 14 april won de Engelsman William Grover-Williams de eerste vier uur durende Grand Prix door de krappe straten na 100 slopende ronden, onder de alias 'Williams'.

Een overzicht van de eerste veranderingen in het circuit

Voor de race van 1932, gehouden als de eerste Europese Grand Prix van het seizoen, onderging het circuit vroege wijzigingen. Tramlijnen die delen van de route doorkruisten, werden verwijderd en vervangen door een gladder oppervlak. Het aantal toeschouwers groeide gestaag tot het midden van de jaren dertig en bereikte meer dan 100.000 mensen die regelmatig het prestigieuze evenement bezochten. Een chicane werd in 1935 enigszins aangepast om auto's te vertragen, waarbij het racen jaarlijks doorging tot het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog alle evenementen in 1939 annuleerde.

Na het einde van de oorlog was Anthony Noghés opnieuw voorstander van de heropleving van de GP van Monaco in 1948. De race van 1949 werd overgeslagen vanwege de dood van Prins Louis II, maar de editie van 1950 werd opgenomen in het eerste Formule 1 Wereldkampioenschap.

In 1952 deden sportwagens mee, omdat de Formule 1-regels nog niet af waren. Er zijn kleine aanpassingen gedaan aan de Ste Dévote-hoek. Een tragedie ontsierde het evenement toen racer Luigi Fagioli tijdens de kwalificatie dodelijk crashte in de tunnel en na 18 dagen bezweek aan verwondingen.

De Grand Prix werd in 1953-1954 afgelast. Maar vanaf 1955 herwon het zijn plaats in het Formule 1 Wereldkampioenschap - een reeks die tot op de dag van vandaag ononderbroken voortduurt. Dat jaar verplaatste de start zich langs de waterkant, vóór Gasometer. Het is berucht dat Alberto Ascari de controle verloor bij de chicane en de haven in stortte, alleen gered door dienstdoende kikvorsmannen die zijn Lancia redden en terug naar de kust tilden.

De chicane werd in 1956 versmald tot langzame auto's en onderging verdere aanpassingen in 1957 en 1962. In 1963 werd de start verplaatst naar de pits met een verspringend startveld met als doel het aantal ongevallen in de eerste bocht te verminderen. Na de fatale crash van Lorenzo Bandini in 1967 in de chicane, verplaatsten de organisatoren deze 100 meter dichter bij Tabac, waardoor voor de veiligheid een seconde per ronde van de rondetijden werd geschrapt. Kleine verbeteringen hielden de allure van Monaco als het meest iconische race-evenement in stand.

Het circuit upgraden

Tijdens de GP van Monaco in 1969 werd voor het eerst gebruik gemaakt van Armco-barrières op punten rond het circuit, waardoor de veiligheid werd vergroot maar ook de gebieden werden verkleind. Extra barrières in de daaropvolgende jaren zorgden voor een strakker trechtereffect. In 1972 leidden chauffeurs die aandrongen op meer bescherming dat jaar tot een tijdelijke verhuizing van de pits vanwege de vraag naar een permanente barrière die de monteurs van auto's scheidde. Omdat er geen ruimte was aan de start/finish, verschoven de pits naar een verkeerseiland in de bocht naar links. Een nieuwe chicane vertraagde ook auto's die via de oude chicane en vóór de Tabac-bocht binnenreden vanwege de aangepaste indeling.

Rascasse en Ste Dévote gingen langzamer rijden in 1976. De hogesnelheidschicane bij de tunnel, die steeds vaker met alarmerende snelheden werd ingenomen, werd in 1986 dichter bij de uitgang vervangen via meer drooggelegd land, waardoor er afvloeiing ontstond maar het lastig bleef. Het herontwerp van de S-bochten van het zwembad uit 1997 duwde barrières terug en wijdde de herziene sectie "Virage Louis Chiron" in ter ere van de winnaar uit 1931 en oude klerk. Door iteratieve veranderingen werd de lay-out van Monaco gestaag gemoderniseerd, terwijl de historische infrastructuur behouden bleef.

Uitbreiding van het circuit

In 2003 werd zo'n 5.000 vierkante meter land gewonnen voor de zuidelijke haven van Monaco, waarbij het circuit tussen het zwembad en Rascasse 10 meter naar het zuiden werd verschoven en dat gedeelte volledig opnieuw werd ontworpen. Een strakkere chicane verving de S-bochten van het zwembad. Het jaar daarop zorgde het overbouwen van het oude circuit voor 250 extra vierkante meter pitruimte onder nieuwe, bredere putten. Door veranderingen in 2015 is Tabac 2,5 meter dichter bij de haven gekomen om veiliger te keren. De herschikking ging met kleine aanpassingen door tot aan het zwembad. Een kortere ePrix-versie debuteerde in 2015, waarbij de heuvel na Sainte Devote werd weggelaten en in plaats daarvan de Avenue JFK scherp afsloeg, terug naar de vierkante Nouvelle Chicane-haarspeldbocht. Formule E-races gaan elk jaar twee weken later vooraf aan de F1 op het volledige circuit. Iteratieve landaanwinning en infrastructuurwerken moderniseerden de lay-out van Monaco binnen fysieke beperkingen.