Parijs eist zijn status als kunsthoofdstad van Europa terug

In het Parijs van de jaren twintig bloeide invloedrijk creatief werk, waarbij kunstenaars en schrijvers een gevoel van vrijheid en kameraadschap voelden. Het tijdperk werd gekenmerkt door interdisciplinaire samenwerking en levendige gezelligheid, zoals de beroemde zaterdagsalons georganiseerd door Gertrude Stein. Kunstenaars als Picasso en Matisse vermengden zich met schrijvers als Hemingway, Fitzgerald, Pound en Sitwell. De dagen eindigden met sommigen die de eenzaamheid zochten, terwijl anderen zich in cafés verzamelden om hun leven en artistieke bezigheden te bespreken.

In de beeldende kunstscene ervoeren kunstenaars in Parijs in de jaren twintig een hernieuwde vrijheid door hun eigen ideeën na te streven in plaats van uitsluitend te vertrouwen op werk in opdracht van opdrachtgevers. Deze verschuiving werd ondersteund door een groep dealers die wilden investeren in jong talent. Figuren als Léonce Rosenberg bevorderden de carrières van kunstenaars als Fernand Léger en Georges Braque, terwijl Paul Guillaume Chaïm Soutine en Amedeo Modigliani vertegenwoordigde. Deze beweging naar onafhankelijke artistieke expressie deed denken aan de manier waarop Paul Durand-Ruel eerder een cruciale rol had gespeeld in de decentralisatie van de Franse kunstmarkt door impressionistische kunstenaars als Claude Monet en Camille Pissarro te steunen, waarmee hij de dominantie van de jaarlijkse tentoonstellingen van de Académie des Beaux-Arts uitdaagde. vóór het midden van de 19e eeuw.

Parijs, bekend om zijn geromantiseerde Boheemse kunstscène, kende een achteruitgang tijdens de Tweede Wereldoorlog toen veel kunstenaars en galeristen zich verspreidden, waarbij enkele gelukkigen hun toevlucht zochten in New York. De perceptie van Parijs als een stad met uitstekende musea maar conservatieve galerijen bleef jarenlang bestaan. De afgelopen jaren is de kunstscène in Parijs echter getuige geweest van een verrassende heropleving. Dit wordt toegeschreven aan de opkomst van internationale galerijen gerund door jonge handelaren, nieuw leven ingeblazen kunstbeurzen zoals FIAC, een groeiende veilingmarkt en de opening van hedendaagse tentoonstellingsruimtes zoals de Bourse de Commerce van de Pinault Collection. Sommigen hebben Parijs zelfs geprezen als de nieuwe kunsthoofdstad van Europa. Deze verschuiving heeft de aandacht afgeleid van Londen, getroffen door de Brexit, en Berlijn, dat niet langer dezelfde aantrekkingskracht heeft op jonge kunstenaars. Niettemin kunnen oude galeristen in Parijs deze veronderstelde verandering misschien afwijzen, wat erop wijst dat dit altijd het geval is geweest.

Het Chinese woord voor crisis, ‘weiji’, combineert de karakters voor ‘gevaar’ en ‘kans’. Geïnspireerd door deze samensmelting richtten kunsthandelaren Vanessa Guo en Jean-Mathieu Martini in het najaar van 2020 Galerie Marguo op. Guo, voormalig directeur van Hauser & Wirth Asia, bevond zich in Parijs op bezoek bij Martini, een onafhankelijke handelaar in fotografie en kunstboeken. toen de pandemie toesloeg. De mondiale pauze bracht hen beiden ertoe na te denken over hun doel. Binnen een paar maanden besloot Guo haar baan op te zeggen, in Parijs te blijven en hun romantische partnerschap om te zetten in een zakelijke onderneming. Terwijl Galerie Marguo een voormalig militair complex van 1200 vierkante meter in de levendige wijk Marais beslaat, naast gevestigde galerieën als Thaddaeus Ropac en Perrotin, maar ook gerenommeerde instellingen als het Picasso Museum en het Centre Pompidou, toont het vooral het werk van minder bekende kunstenaars. internationale artiesten. Veel van deze kunstenaars, dertigers en veertigers en van Aziatische afkomst, worden vanwege hun gedeelde passie persoonlijk verzameld door Guo en Martini.

Kamel Mennour, een in Algerije geboren Franse handelaar, heeft de heersende opvattingen voortdurend ter discussie gesteld en beschouwt Parijs als een belangrijk knooppunt voor hedendaagse kunst. Sinds de opening van zijn gelijknamige galerie in 1999, die gerenommeerde kunstenaars als Anish Kapoor, Ugo Rondinone en Alicja Kwade vertegenwoordigt, heeft hij actief gewerkt aan het uitbreiden van de galeriescène van de stad. Mennour's geloof in het potentieel van Parijs bracht hem ertoe vier galerieruimtes op te richten en de artistieke levendigheid van de stad te promoten op internationale kunstbeurzen, wat verzamelaars aantrok. Hij merkt op dat Parijs zijn dynamiek heeft herwonnen, met nieuwe stichtingen, musea, galerijen en meer bezoeken van buitenlandse verzamelaars. Mennour benadrukt dat de heropleving van de stad zelfs kunstenaars heeft verleid om terug te keren, aangetrokken door de energieke sfeer.