Paryż odzyskuje status europejskiej stolicy sztuki

W Paryżu lat dwudziestych XX wieku rozkwitła wpływowa twórczość, a artyści i pisarze poczuli poczucie wolności i koleżeństwa. Epokę tę charakteryzowała interdyscyplinarna współpraca i ożywione kontakty towarzyskie, jak na przykład słynne sobotnie salony prowadzone przez Gertrude Stein. Artyści tacy jak Picasso i Matisse mieszali się z pisarzami takimi jak Hemingway, Fitzgerald, Pound i Sitwell. Dni kończyły się poszukiwaniem samotności przez niektórych, podczas gdy inni gromadzili się w kawiarniach, aby dyskutować o swoim życiu i poszukiwaniach artystycznych.

Na scenie sztuk wizualnych artyści Paryża lat dwudziestych XX wieku doświadczyli nowo odkrytej wolności, realizując własne pomysły, zamiast polegać wyłącznie na pracach zamówionych przez mecenasów. Zmianę tę wspierała grupa dealerów, którzy chcieli inwestować w młode talenty. Postacie takie jak Léonce Rosenberg sprzyjały karierom artystów takich jak Fernand Léger i Georges Braque, a Paul Guillaume reprezentował Chaïma Soutine'a i Amedeo Modiglianiego. Ten ruch w kierunku niezależnej ekspresji artystycznej przypominał wcześniejszą rolę Paula Durand-Ruela w decentralizacji francuskiego rynku sztuki, wspierając artystów impresjonistycznych, takich jak Claude Monet i Camille Pissarro, kwestionując dominację corocznych wystaw Académie des Beaux-Arts przed połową XIX w.

Paryż, znany ze swojej romantycznej sceny artystycznej bohemy, doświadczył upadku podczas II wojny światowej, gdy wielu artystów i galerzystów rozproszyło się, a niektórzy szczęśliwcy znaleźli schronienie w Nowym Jorku. Przez lata utrzymywała się percepcja Paryża jako miasta, w którym znajdują się doskonałe muzea, ale konserwatywne galerie. Jednak w ciągu ostatnich kilku lat scena artystyczna w Paryżu doświadczyła zaskakującego odrodzenia. Przypisuje się to pojawieniu się międzynarodowych galerii prowadzonych przez młodych dealerów, ożywionych targom sztuki, takich jak FIAC, rosnącemu rynkowi aukcyjnemu oraz otwarciu współczesnych przestrzeni wystawienniczych, takich jak Bourse de Commerce z kolekcji Pinault. Niektórzy okrzyknęli nawet Paryż nową stolicą sztuki w Europie. Ta zmiana odwróciła uwagę od Londynu dotkniętego Brexitem i Berlina, który nie przyciąga już młodych artystów takim samym urokiem. Niemniej jednak długoletni galerzyści w Paryżu mogą odrzucić tę rzekomą zmianę, sugerując, że zawsze tak było.

Chińskie słowo oznaczające kryzys „weiji” łączy w sobie znaki oznaczające „niebezpieczeństwo” i „szansę”. Zainspirowani tym połączeniem handlarze dziełami sztuki Vanessa Guo i Jean-Mathieu Martini założyli Galerie Marguo jesienią 2020 roku. Guo, wcześniej dyrektor Hauser & Wirth Asia, znalazła się w Paryżu, odwiedzając Martini, niezależnego sprzedawcę fotografii i książek o sztuce, kiedy wybuchła pandemia. Globalna pauza skłoniła ich obu do zastanowienia się nad swoim celem. W ciągu kilku miesięcy Guo zdecydowała się rzucić pracę, pozostać w Paryżu i przekształcić ich romantyczne partnerstwo w przedsięwzięcie biznesowe. Galerie Marguo zajmuje powierzchnię 1200 stóp kwadratowych dawnego kompleksu wojskowego w tętniącej życiem dzielnicy Marais, obok uznanych galerii, takich jak Thaddaeus Ropac i Perrotin, a także renomowanych instytucji, takich jak Muzeum Picassa i Centrum Pompidou, prezentuje przede wszystkim prace mniej znanych artyści międzynarodowi. Wielu z tych artystów, po trzydziestce i czterdziestce, pochodzenia azjatyckiego, zostało osobiście zebranych przez Guo i Martini ze względu na ich wspólną pasję.

Kamel Mennour, urodzony w Algierii francuski handlarz, konsekwentnie kwestionuje panujące przekonania i postrzega Paryż jako znaczące centrum sztuki współczesnej. Od otwarcia swojej galerii o tej samej nazwie w 1999 roku, reprezentującej znanych artystów, takich jak Anish Kapoor, Ugo Rondinone i Alicja Kwade, aktywnie pracuje nad rozwojem miejskiej sceny galeryjnej. Wiara Mennoura w potencjał Paryża skłoniła go do założenia czterech przestrzeni galeryjnych i promowania artystycznej żywotności miasta na międzynarodowych targach sztuki, przyciągając kolekcjonerów. Zauważa, że Paryż odzyskał dynamikę dzięki nowym fundacjom, muzeom, galeriom i zwiększonej liczbie wizyt zagranicznych kolekcjonerów. Mennour podkreśla, że odrodzenie miasta zachęciło nawet artystów do powrotu, zwabionych jego energetyczną atmosferą.