Ontdek de Amerikaanse kunstenaar die beroemde taarten, taarten en snoep schilderde
Bay Area figuratief kunstenaar Wayne Thiebaud (1920-2021) had een uniek vermogen en talent om de smaakpapillen van zijn publiek te prikkelen door zijn absoluut heerlijke en verrukkelijke afbeeldingen van cakes, taarten, ijshoorntjes en die retro sandwiches die je uit de vroege jaren 60 ziet komen. Het was die tijd dat hij werd erkend als een opkomende beroemdheid van de popart. Met een zachte pasteltechniek die lijkt op glazuur, werden Thiebauds composities en verfijnde arrangementen van desserts en snoepjes altijd op een aantrekkelijke manier weergegeven, die doet denken aan de lekkernijen in een echte bakkerij.
Aan het begin van zijn unieke artistieke carrière werden de inspanningen van Thiebaud gecategoriseerd samen met die van opkomende popartiesten zoals Andy Warhol en Roy Lichtenstein. Dit kwam vooral tot uiting in de tentoonstelling "New Paintings of Common Objects" uit 1962 van curator Walter Hopps in het Pasadena Art Museum. De plaats van Thiebaud op het gebied van de Amerikaanse kunst bleef echter enigszins raadselachtig. Hoewel zijn werk het buitensporige consumentisme weerspiegelde dat voortkwam uit de naoorlogse hausse, aangewakkerd door de opkomst van de middenklasse en terugkerende veteranen, concentreerde het zich niet op merken (je kent misschien Warhol's Campbell's Soup en andere iconische beelden) of massamedia. In werkelijkheid brachten de doeken van Thiebaud geen impliciete kritiek op de popcultuur over.
De techniek van Thiebaud viel op in tegenstelling tot de methoden die door andere belangrijke popartiesten werden gebruikt. Terwijl de schilderijen van Warhol elegante, strakke en gepolijste oppervlakken hadden die werden gecreëerd door het gebruik van zeefdruk, maakten de werken van Lichtenstein gebruik van stippen en gebruikte Rosenquist brede en gladde penseelvoering tijdens zijn dagen als reclamebordschilder. Oldenburg was een popartiest wiens benadering het dichtst bij Thiebauds perspectief en gevoeligheid kwam, aangezien hij zachte sculpturen had die normale, saaie objecten uitbeeldden, maar te groot, gevuld met kapokvezel. Deze sculpturen bevatten vaak etenswaren zoals hamburgers, frites en plakjes cake. Maar zelfs in deze werken bleef de vergelijking met de kunst van Thiebaud onnauwkeurig.
Wie was Thiebaud?
Wayne Thiebaud, geboren in Arizona, groeide op in een mormoons gezin dat als kind naar Zuid-Californië verhuisde. Ondanks zijn uiteindelijke associatie met popart, werkte Thiebaud aanvankelijk bij Disney terwijl hij nog op de middelbare school zat, waar hij tekeningen maakte die de illusie van beweging in tekenfilms wekten. Hij bleef werken als cartoonist en tijdens de Tweede Wereldoorlog trad hij toe tot de First Motion Picture Unit van de US Army Air Forces. Deze eenheid produceerde propaganda- en trainingsfilms met Hollywood-beroemdheden zoals Clark Gable en filmregisseurs zoals William Wyler. Thiebauds ervaringen in de populaire cultuur hebben waarschijnlijk zijn schilderijen beïnvloed, zij het op een subtiele manier.
Na de oorlog wendde Wayne Thiebaud zich tot lesgeven en was met verlof van een docentschap aan Sacramento City College toen hij in 1956-57 New York bezocht. Tijdens zijn tijd daar ontwikkelde hij vriendschappen met Elaine en Willem de Kooning, en Franz Kline, en kwam hij in aanraking met het werk van Jasper Johns en Robert Rauschenberg, wiens proto-pop-art een grote invloed op hem had. Thiebaud trad in 1960 toe tot de kunstfaculteit van de University of California, Davis en bleef daar tot 1991.
In de jaren zestig werd de Davis-kunstscène gekenmerkt door de "Funk" -esthetiek, een mix van abstractie, cartoonachtige figuratie en assemblage van gevonden voorwerpen die een vrijgevochten benadering van artistieke expressie omarmde. Veel kunstenaars die lesgaven aan Davis, waaronder William T. Wiley en Roy De Forest, werden door deze beweging beïnvloed. Bruce Nauman, een opmerkelijke figuur, studeerde ook af aan het MFA-programma van Davis. Het werk van Thiebaud verschilde van de ongebreidelde stijl van zijn collega's, waarbij zijn taarten vaak statisch op de voorgrond stonden. Hun dynamische wervelingen van levendig pigment waren dat echter niet. Hoewel Thiebaud zich dus niet helemaal aansloot bij de Funk-groep, was zijn benadering van schilderen in harmonie met hun levendige esthetiek.
