Kunstwerken die 2022 bepaalden: van blockbusters tot changemakers

In 2022 herleefde de kunstwereld toen blockbuster-tentoonstellingen en topfestivals, zoals de Biënnale van Venetië en Documenta, hun terugkeer maakten.

De studie en waardering van werken uit het verleden ging door en er werd nieuwe kunst aan de canon toegevoegd, waarbij kunstenaars kwesties van racisme, kolonialisme en vrouwenhaat in hun werk bleven onderzoeken en aanpakken. De energie in de kunstgemeenschap was voelbaar. Bovendien was er dit jaar ook hernieuwde aandacht voor kleurkunstenaars en vrouwen die deze kwesties al lang in hun werk aanpakten. Het besef dat niets vaststaat, leidde ook tot herwaarderingen van beroemde werken, waaronder de ontdekking dat een geliefde abstractie jarenlang ondersteboven had gehangen.

Laten we dus eens kijken naar enkele van de belangrijkste kunstwerken die vorig jaar in een nieuw licht zijn gemaakt of gepresenteerd.

Simone Leigh, "Soevereiniteit" (2022)

Een van de opvallende kenmerken van Simone Leigh's "Sovereignty" in het Amerikaanse paviljoen op de Biënnale van Venetië was de opvallende transformatie van het neo-Palladiaanse gebouw. Door de buitenkant te bedekken met een laaghangend rieten dak en houten steunen, bereikte Leigh een visuele dekolonisatie van de structuur. Als de eerste zwarte vrouw die de VS vertegenwoordigde op de Biënnale van Venetië, creëerde Leigh een werkelijk uitzonderlijke tentoonstelling. Ze liet zich inspireren door de Koloniale Expositie van 1931 in Parijs, waar koloniserende naties hun culturen en soms de mensen van hun territoria presenteerden in onmenselijke vertoningen die stereotypen versterkten.

Coco Fusco, je ogen zullen een leeg woord zijn

Misschien is het nog te vroeg om de bepalende kunstwerken van de huidige Covid-pandemie te bepalen, maar Coco Fusco's video "Your Eyes Will Be An Empty Word" is een sterke kanshebber. Het kunstwerk concentreert zich op Hart Island, een landmassa in de buurt van de Bronx die al meer dan een eeuw wordt gebruikt als begraafplaats voor niet-geïdentificeerden. In 2020 kreeg Hart Island een nieuwe betekenis toen het de laatste rustplaats werd voor de niet-opgeëiste lichamen van degenen die waren overleden aan Covid-19 en werden begraven door gevangenen van Rikers Island. Met behulp van dronefotografie legt de camera van Fusco het eiland vast vanuit vogelperspectief, alsof gezien door de ogen van de naamloze die langskwam.

Hew Locke, de processie (2022)

De opdracht van Hew Locke voor de centrale hal van het neoklassieke gebouw van Tate Britain was dit jaar een van de meest spraakmakende werken in Londen. De processie overspant de lengte van de luchtige ruimte, met tientallen figuren gekleed in ingewikkelde en levendige kledingstukken, gevangen in het midden van een processie. Het doel van de processie is niet helemaal duidelijk, waardoor er ruimte is voor interpretatie of het een carnavalsviering is, zoals gesuggereerd door de vrolijk geklede feestvierders, of een begrafenis, aangegeven door de figuren in het zwart, van wie sommigen een kistachtig beeldhouwwerk dragen .

Xaviera Simmons, Uitlijnen (2022)

Het krachtige manifest van Xaviera Simmons, geschilderd in witte hoofdletters op een zwarte achtergrond, siert de buitenkant van een enorme rechthoekige ruimte in het midden van de tentoonstellingsruimte van het Queens Museum. De kamer meet 12 meter en het manifest luidt in verschillende delen: "Crisis makes a book club". Dit is een duidelijke verwijzing naar de boekenclubs die zijn gevormd door een groep invloedrijke, rijke en ervaren blanke vrouwen in de kunst, filantropie en de academische wereld in de nasleep van de moord op George Floyd in 2020, om te leren over racisme en hoe je antiracistisch kunt zijn. , zo verklaarde de kunstenaar aan de New York Times.

Zineb Sedira, dromen hebben geen titels (2022)

Franse filmmakers uit het naoorlogse tijdperk keken vaak sceptisch naar cinema, in de overtuiging dat het ontsnappingsfantasieën bood die los stonden van echte problemen. Maar wat als die filmdromen politiek engagement zouden kunnen inspireren? Dit is de vraag die wordt onderzocht in Zineb Sedira's krachtige essayfilm "Dreams Have No Titles", die dit jaar te zien was in het Franse paviljoen op de Biënnale van Venetië. De film duikt in de zoektocht naar representaties van de Algerijnse onafhankelijkheidsstrijd, die zowel een band als een loskoppeling leek te hebben met de linkse cinema van die tijd, aangezien de beweging de aandacht trok van Italiaanse en Franse regisseurs, terwijl de stemmen van de direct betrokkenen waren grotendeels afwezig.

Jumana Manna, Verzamelaars (2022)

Planten behouden een gevoel van onschuld, zelfs als het land waarop ze groeien erkend wordt als politiek geladen. Dit is het geval in Jumana Manna's "Foragers", te zien in haar doorlopende tentoonstelling in MoMA PS1. De film van een uur onderzoekt, door middel van een mix van documentaire en fictieve scènes, de gevolgen en motivaties achter het verbod van de Israëlische regering op het foerageren van wilde kruiden die essentieel zijn voor de Palestijnse cultuur en het levensonderhoud. De film bevat stille, serene trackingshots van heuvels met verschillende kleuren en texturen, doorkruist door Manna's eigen familieleden. Het bevat ook confronterende afleveringen waarin acteurs zich verzetten tegen beschuldigingen van illegale verzameling en de vermeende negatieve impact van foerageren op het land bespreken.