Έργα τέχνης που καθόρισαν το 2022: από υπερπαραγωγές σε δημιουργούς αλλαγής

Το 2022 είδε μια αναζωπύρωση του κόσμου της τέχνης καθώς επιστρέφουν οι υπερπαραγωγικές εκθέσεις και τα κορυφαία φεστιβάλ, όπως η Μπιενάλε της Βενετίας και η Documenta.

Η μελέτη και η εκτίμηση των έργων του παρελθόντος συνεχίστηκε και νέα τέχνη προστέθηκε στον κανόνα, με τους καλλιτέχνες να συνεχίζουν να εξερευνούν και να αντιμετωπίζουν ζητήματα ρατσισμού, αποικιοκρατίας και μισογυνισμού στο έργο τους. Η ενέργεια στην καλλιτεχνική κοινότητα ήταν απτή. Επιπλέον, φέτος έφερε ανανεωμένη προσοχή στους έγχρωμους καλλιτέχνες και στις γυναίκες που αντιμετώπιζαν από καιρό αυτά τα ζητήματα στη δουλειά τους. Η κατανόηση ότι τίποτα δεν είναι σταθερό οδήγησε επίσης σε επαναξιολογήσεις διάσημων έργων, συμπεριλαμβανομένης της ανακάλυψης ότι μια αγαπημένη αφαίρεση είχε κρεμαστεί ανάποδα για χρόνια.

Λοιπόν, ας δούμε μερικά από τα πιο σημαντικά έργα τέχνης που δημιουργήθηκαν ή παρουσιάστηκαν με νέο πρίσμα πέρυσι.

Simone Leigh, "Sovereignty" (2022)

Ένα από τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά της «Κυριαρχίας» της Simone Leigh στο περίπτερο των ΗΠΑ στην Μπιενάλε της Βενετίας ήταν η εντυπωσιακή μεταμόρφωση του νεοπαλλαδικού κτηρίου. Καλύπτοντας το εξωτερικό με μια χαμηλή αχυροσκεπή και ξύλινα στηρίγματα, ο Leigh πέτυχε έναν οπτικό αποικισμό της κατασκευής. Ως η πρώτη μαύρη γυναίκα που εκπροσώπησε τις ΗΠΑ στη Μπιενάλε της Βενετίας, η Leigh δημιούργησε μια πραγματικά εξαιρετική έκθεση. Αντλούσε έμπνευση από την Αποικιακή Έκθεση του 1931 στο Παρίσι, όπου τα αποικιακά έθνη παρουσίαζαν τους πολιτισμούς τους και, κατά καιρούς, οι άνθρωποι των εδαφών τους με απανθρωπιστικά έργα που ενίσχυαν τα στερεότυπα.

Coco Fusco, Τα μάτια σου θα είναι μια κενή λέξη

Ίσως είναι πολύ νωρίς για να προσδιορίσουμε τα καθοριστικά έργα τέχνης της τρέχουσας πανδημίας Covid, αλλά το βίντεο της Coco Fusco "Your Eyes Will Be An Empty Word" είναι ένας ισχυρός υποψήφιος. Το έργο τέχνης επικεντρώνεται στο νησί Χαρτ, μια στεριά κοντά στο Μπρονξ που χρησιμοποιείται ως τόπος ταφής αγνώστων για πάνω από έναν αιώνα. Το 2020, το νησί Χαρτ απέκτησε μια νέα σημασία καθώς έγινε ο τελευταίος τόπος ανάπαυσης για τα αζήτητα πτώματα όσων είχαν πεθάνει από τον Covid-19 και είχαν ταφεί από κρατούμενους από το νησί Ρίκερς. Χρησιμοποιώντας φωτογράφηση με drone, η κάμερα του Φούσκο απαθανατίζει το νησί από ψηλά, σαν να φαίνεται μέσα από τα μάτια του ανώνυμου που πέρασε.

Hew Locke, The Procession (2022)

Η παραγγελία του Hew Locke για την κεντρική αίθουσα του νεοκλασικού κτιρίου της Tate Britain ήταν ένα από τα πιο πολυσυζητημένα έργα στο Λονδίνο φέτος. Η Πομπή εκτείνεται σε όλο το μήκος του ευάερου χώρου, με δεκάδες φιγούρες ντυμένες με περίπλοκα και ζωντανά ενδύματα, πιασμένες στη μέση μιας πομπής. Ο σκοπός της πομπής δεν είναι απολύτως σαφής, αφήνοντας περιθώρια ερμηνείας εάν πρόκειται για γιορτή καρναβαλιού, όπως προτείνουν οι λαμπερά ντυμένοι γλεντζέδες, ή για κηδεία, που υποδεικνύεται από τις ολόμαυρες φιγούρες, μερικές από τις οποίες φέρουν ένα γλυπτό που μοιάζει με φέρετρο .

Xaviera Simmons, Align (2022)

Το ισχυρό μανιφέστο της Xaviera Simmons, ζωγραφισμένο με λευκά κεφαλαία γράμματα σε μαύρο φόντο, κοσμεί το εξωτερικό ενός τεράστιου ορθογώνιου δωματίου στο κέντρο του εκθεσιακού χώρου του Queens Museum. Το δωμάτιο έχει μήκος 40 πόδια και το μανιφέστο γράφει, "Η κρίση κάνει μια λέσχη βιβλίου" σε διάφορα σημεία. Αυτή είναι μια ξεκάθαρη αναφορά στις λέσχες βιβλίου που δημιουργήθηκαν από μια ομάδα επιδραστικών, πλούσιων και έμπειρων λευκών γυναικών στις τέχνες, τη φιλανθρωπία και τον ακαδημαϊκό χώρο στον απόηχο της δολοφονίας του Τζορτζ Φλόιντ το 2020, για να μάθουν για τον ρατσισμό και πώς να είσαι αντιρατσιστής , όπως δήλωσε ο καλλιτέχνης στους New York Times.

Zineb Sedira, Dreams Have No Titles (2022)

Οι Γάλλοι κινηματογραφιστές της μεταπολεμικής εποχής έβλεπαν συχνά τον κινηματογράφο με σκεπτικισμό, πιστεύοντας ότι προσέφερε φαντασιώσεις απόδρασης που ήταν αποκομμένες από ζητήματα του πραγματικού κόσμου. Τι θα γινόταν όμως αν αυτά τα κινηματογραφικά όνειρα μπορούσαν να εμπνεύσουν την πολιτική δέσμευση; Αυτό είναι το ερώτημα που διερευνάται στη δυνατή ταινία δοκιμίου της Zineb Sedira "Dreams Have No Titles", η οποία παρουσιάστηκε στο γαλλικό περίπτερο στη Μπιενάλε της Βενετίας φέτος. Η ταινία εμβαθύνει στην αναζήτηση αναπαραστάσεων του αγώνα της Αλγερίας για ανεξαρτησία, που φαινόταν να έχει και σύνδεση και αποσύνδεση με τον αριστερό κινηματογράφο της εποχής, καθώς το κίνημα τράβηξε το ενδιαφέρον από Ιταλούς και Γάλλους σκηνοθέτες, ενώ οι φωνές των άμεσα εμπλεκομένων απουσίαζαν σε μεγάλο βαθμό.

Jumana Manna, Foragers (2022)

Τα φυτά διατηρούν μια αίσθηση αθωότητας ακόμα και όταν η γη στην οποία αναπτύσσονται αναγνωρίζεται ως πολιτικά φορτισμένη. Αυτή είναι η περίπτωση στο "Foragers" της Jumana Manna, που προβάλλεται στην εν εξελίξει έκθεσή της στο MoMA PS1. Η ωριαία ταινία εξερευνά, μέσα από ένα μείγμα σκηνών ντοκιμαντέρ και φαντασίας, τις συνέπειες και τα κίνητρα πίσω από την απαγόρευση της ισραηλινής κυβέρνησης για την αναζήτηση τροφής άγριων βοτάνων ζωτικής σημασίας για τον παλαιστινιακό πολιτισμό και τον τρόπο ζωής. Η ταινία περιλαμβάνει ήσυχα, γαλήνια πλάνα από λόφους διαφορετικών χρωμάτων και υφών, που διασχίζουν τα μέλη της οικογένειας της Manna. Περιλαμβάνει επίσης επεισόδια σύγκρουσης όπου οι ηθοποιοί αντιστέκονται στις κατηγορίες για παράνομη συγκέντρωση και συζητούν τις υποτιθέμενες αρνητικές επιπτώσεις της αναζήτησης τροφής στη γη.