Το μέλλον του κινηματογράφου: Οι υπηρεσίες ροής απειλούν τους κινηματογράφους;

Η βιομηχανία του κινηματογράφου, που τώρα έχει ηλικία πάνω από έναν αιώνα, αποτελεί θεμελιώδες μέρος του κινηματογραφικού τοπίου από την έναρξή της. Ενώ η ιδέα να υπάρχουν ταινίες χωρίς αίθουσες κάποτε φαινόταν απίθανη, η ταχεία άνοδος των υπηρεσιών ροής τα τελευταία χρόνια έκανε αυτή την πιθανότητα πιο εύλογη. Οι πλατφόρμες ροής θεωρούνται όλο και περισσότερο ως βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις στον παραδοσιακό κινηματογράφο, με αποτέλεσμα να υπάρχουν ανησυχίες ότι θα μπορούσαν τελικά να καταστήσουν τους κινηματογράφους απαρχαιωμένους. Αυτό το άγχος εντάθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όταν τα θέατρα αναγκάστηκαν να κλείσουν και το κοινό στράφηκε στο streaming για τη διασκέδασή του. Καθώς οι άνθρωποι είχαν συνηθίσει να παρακολουθούν ταινίες στο σπίτι, προέκυψε ένα πιεστικό ερώτημα που θα μπορούσε να διαμορφώσει το μέλλον της κινηματογραφικής βιομηχανίας: Θα αντικαταστήσουν τελικά οι πλατφόρμες ροής τους κινηματογράφους;

Η εποχή που οι κινηματογράφοι ήταν ο μοναδικός χώρος προβολής ταινιών ξεθωριάζει. Τα στούντιο είναι πλέον σε θέση να παράγουν συγκρίσιμα έσοδα από υπηρεσίες ροής, οι οποίες προσφέρουν άνεση και προσβασιμότητα. Πολλά στούντιο έχουν αγκαλιάσει αυτή τη μετατόπιση, παρασυρμένα από την ταχύτητα, την ευκολία και την κερδοφορία του streaming. Ωστόσο, αυτή η προοπτική εγείρει ένα κρίσιμο ζήτημα: είναι η σωστή προσέγγιση της τέχνης αποκλειστικά μέσα από έναν καπιταλιστικό φακό; Τα στούντιο συνεχίζουν να βγάζουν ταινίες στις αίθουσες όχι μόνο για καλλιτεχνική έκφραση και κέρδος, αλλά και για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερη δημοσιογραφική κάλυψη, αυξημένη αναγνώριση και, κυρίως, μεγαλύτερο κοινό. Για να προστατευθεί αυτό, οι ταινίες λειτουργούν συνήθως μέσα σε ένα «θεατρικό παράθυρο», μια καθορισμένη περίοδο κατά την οποία δεν μπορούν να προβληθούν σε άλλη πλατφόρμα εκτός από θέατρα. Το μήκος αυτού του παραθύρου καθορίζεται μέσω διαπραγματεύσεων μεταξύ στούντιο και αλυσίδων θεάτρου, αλλά έχει συρρικνωθεί τα τελευταία χρόνια, προς μεγάλη απογοήτευση των θεάτρων.

Πριν από την πανδημία του COVID-19, αυτό το παράθυρο διήρκεσε 90 ημέρες, επιτρέποντας στα στούντιο να κυκλοφορούν ταινίες σε πλατφόρμες ροής τρεις μήνες μετά το ντεμπούτο τους στο θέατρο. Ωστόσο, καθώς οι κινηματογράφοι αναγκάστηκαν να κλείσουν κατά τη διάρκεια της πανδημίας, τα στούντιο άδραξαν την ευκαιρία να ξεκινήσουν ταινίες ταυτόχρονα στους κινηματογράφους και στις πλατφόρμες ροής — μια κίνηση που επιθυμούσαν εδώ και καιρό. Αυτή η στρατηγική διπλής κυκλοφορίας επιτρέπει στα στούντιο να μεγιστοποιούν τα κέρδη από την πρώτη μέρα, αλλά οδηγεί επίσης σε μειωμένη παρακολούθηση θεάτρων. Κατά τη διάρκεια του lockdown, οι αλυσίδες θεάτρων είχαν ελάχιστη προσφυγή για να αντιταχθούν σε αυτή τη μετατόπιση, καθώς πολλές ήταν ήδη στα πρόθυρα του κλεισίματος.

Μετά το lockdown, οι αίθουσες δεν μπορούσαν να επιτρέψουν τη συνέχιση των ταυτόχρονων κυκλοφοριών, καθώς θα οδηγούσε σε σημαντικές οικονομικές απώλειες. Κατά συνέπεια, τα στούντιο και τα θέατρα άρχισαν να διαπραγματεύονται, με αποτέλεσμα τα περισσότερα στούντιο να συμφωνούν σε θεατρικό παράθυρο 45 ημερών, ενώ τα Universal Studios εξασφάλισαν μικρότερο παράθυρο 31 ημερών.

Αυτό το θεατρικό παράθυρο υπάρχει εν μέρει επειδή τα στούντιο εξακολουθούν να βασίζονται στα θέατρα για δικό τους όφελος. Πέρα από τη δημιουργία εσόδων, οι αίθουσες συμβάλλουν στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας εκδηλώσεων γύρω από μια ταινία, ανεβάζοντας την εμπειρία προβολής πέρα από την απλή ψυχαγωγία. Ενώ ορισμένοι θεατές μπορεί να προτιμούν να παρακολουθούν τις νέες κυκλοφορίες σε πλατφόρμες ροής αμέσως, αυτές οι ταινίες συχνά δεν έχουν την ευρύτερη απήχηση από εκείνες που κάνουν πρεμιέρα αποκλειστικά στους κινηματογράφους. Η εμπειρία μιας ταινίας σε ένα γεμάτο θέατρο καλλιεργεί μια αίσθηση κοινότητας και ενθουσιασμού που απλά δεν εμφανίζεται όταν παρακολουθείτε μόνοι στο σπίτι.

Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα κατά το φαινόμενο «Barbenheimer» πέρυσι, όταν η ταυτόχρονη κυκλοφορία δύο μεγάλων ταινιών, της Barbie και του Oppenheimer , δημιούργησε φρενίτιδα στους κινηματογραφόφιλους. Το κοινό συνέρρεε στα θέατρα σε ομάδες, συχνά ντυμένοι με θεματικά ρούχα. Ένα παρόμοιο γεγονός εκτυλίχθηκε με την κυκλοφορία του Taylor Swift: The Eras Tour , το οποίο πρόσφερε στους θεατές μια συναυλιακή εμπειρία σε ένα θεατρικό περιβάλλον. Αυτή η μοναδική «εμπειρία θεάτρου» είναι κάτι που οι πλατφόρμες ροής απλά δεν μπορούν να αναπαραγάγουν.