Minder is meer: een korte geschiedenis van minimalistische mode

Minimalisme heeft betekenis voorbij het oppervlak

Je hebt de term 'minimalistisch' waarschijnlijk de laatste tijd gezien op outfits en huisontwerpfoto's op sociale media. Maar minimalisme in stijl gaat over veel meer dan alleen zwart-witte kleuren of weinig spullen. Het is een hele filosofie die door de jaren heen steeds weer terugkomt.

Ontwerpers en kunstenaars lijken altijd terug te keren naar het minimalisme als een schone lei om op voort te bouwen. Het is net als hun resetknop wanneer ze een nieuwe start nodig hebben. Maar op basis van de periode wordt er ook anders naar het minimalisme gekeken. Wat in de jaren zestig minimalistisch was, zou vandaag de dag waarschijnlijk niet meer zo minimaal zijn.

Er schuilt een diepere betekenis achter de minimalistische esthetiek dan alleen het gebruik van één kleur of het hebben van een lege kamer. Het sluit aan bij bredere veranderingen in cultuur en samenleving op verschillende momenten in de geschiedenis. Minimalisme moedigt aan om je alleen te concentreren op wat je echt nodig hebt of waar je waarde in vindt. Ik denk dat het gaat over het vereenvoudigen tot aan je essentie en het zien van schoonheid in neutrale tinten of schaarse ruimtes.

Zelfs na al die decennia blijft minimalisme bestaan als zowel een artistieke stijl als een mentaliteit. Het blijft nieuwe generaties inspireren om zich af te vragen wat voor hen belangrijk is en haalt al het andere weg. Er schuilt soms ook tevredenheid in beperking!

De wortels van minimalistische mode

Je hoort mensen waarschijnlijk vaak met de term 'minimalisme' rondlopen als ze het hebben over kunst, design en mode. De minimalistische beweging ontstond in de jaren zestig in New York. Een groep kunstenaars was de traditionele schilderijen en sculpturen beu, die zich zozeer concentreerden op de realistische weergave van objecten.

In plaats daarvan wilden deze kunstenaars als Donald Judd en Agnes Martin de zaken terugbrengen tot hun fundamentele essentie. Judd omschreef zijn werk als 'het uitdrukken van complexe ideeën door middel van eenvoudige vormen'. En dat is ook het minimalisme in de mode: het ontwerp is supergestroomlijnd en toch impactvol.

Het minimalisme heeft de afgelopen decennia ook de economische en technologische trends gevolgd. Zelfs vóór de jaren zestig zie je minimalistische invloeden ontstaan in tijden van verandering. Toen aan het begin van de 20e eeuw steeds meer vrouwen de beroepsbevolking betraden en vochten voor zaken als stemrecht, werd ook hun stijl vereenvoudigd. Kleding werd mannelijker en praktischer, zoals de ontwerpen van Chanel.

Toen het feminisme in de jaren vijftig en tachtig met tegenslag te maken kreeg, werd de mode weer zeer vrouwelijk en overdreven, a la Dior's New Look. Maar avant-gardeontwerpers hielpen het minimalisme elke keer weer als statement terug te brengen. Het is altijd verbonden geweest met perioden van sociale vooruitgang en modernisering. Zelfs nu laat het minimalisme onze individuele stijlen zonder afleiding doorschijnen.

De vroege minimalistische kunst verwierp traditioneel vakmanschap en gebruikte ruwe, eenvoudige materialen. Japanse ontwerpers zoals Issey Miyake deden in de jaren 80 iets soortgelijks in de mode. Ze gebruikten onconventionele stoffen zoals polyester en stuurden wijde, gelaagde looks naar de catwalks. Hun visie veranderde de manier waarop we kleding zien als iets dat verder gaat dan alleen maar op een bepaalde manier verschijnen.

Minimalisme evolueerde in de jaren tachtig naar deconstructie

Gedurende dit decennium vertakte het minimalisme zich in verschillende stromingen. Grote luxemerken volgden een strakke, strakke stijl, ontwikkeld door Donna Karan en Giorgio Armani. Ondertussen werden kleinere indie-ontwerpers conceptueeler.

Margiela concentreerde zich op verfrissende percepties van vrouwelijkheid door zijn gedeconstrueerde ontwerpen. Naarmate mode meer prioriteit gaf aan branding, werd zijn anti-statuswerk zeer relevant. Het benadrukte technisch meesterschap gecombineerd met het speels hervormen van normen. Zelfs vandaag de dag blijft Margiela's visionaire deconstructie een inspiratie voor mode die grenzen verlegt.

Terwijl baanbrekende ontwerpers eerder minimalistische, moderne powersuits omarmden, volgde de reguliere mode later in de jaren 80 en 90 onder leiding van Amerikaanse talenten als Donna Karan en Calvin Klein.

Hun strakke, minimalistische uiterlijk concentreerde zich op comfort, gemak en bruikbaarheid voor werkende vrouwen. Dit ‘post-minimalisme’ verschilde enorm van de machtsvertoon in silhouetten van het voorgaande decennium.

In tegenstelling tot Europese huizen als Maison Martin Margiela, die de voorkeur gaven aan conceptuele deconstructie, of Japanse merken die zich concentreerden op onconventionele stoffen, benadrukte het Amerikaanse minimalisme de vrouwelijke vorm meer dan ooit.

Minimalisme vandaag

Nu meer dan ooit is minimalisme verbonden met behoedzaam besteden. We willen veelzijdige basics die volgend seizoen niet vervallen. Minimale stukken zien er altijd actueel uit.

Duurzaamheid is ook vandaag de dag een groot probleem. Wij geven om transparante toeleveringsketens en minder afval/vervuiling. Minimalisme geeft ons een goed gevoel over een verminderde impact op het milieu.

Merken als Stella McCartney en Phoebe Philo voor Celine laten zien hoe minimalisme zich goed leent voor ethische mode.

De vereenvoudigde benadering van het minimalisme weerspiegelt onze waarden van bewuste consumptie. Het stelt ons in staat om op een verantwoorde manier individuele stijl tot uitdrukking te brengen door middel van tijdloze investeringsartikelen.