Lana Del Rey's nieuwe album uitgelegd: hier is waarom je ernaar zou moeten luisteren

Als oude luisteraars van Lana Del Rey hebben we misschien het recht om onze gesprekspartners te irriteren. Je vraagt je misschien af waarom, maar het antwoord is niet zo eenvoudig. Wat wel duidelijk is, is dat de artiest harde veranderingen heeft doorgemaakt en dat de publieke opinie altijd iets te zeggen heeft gehad over haar carrière. Toen ze voor het eerst opdook met 'Videogames', was iedereen geïntrigeerd door de sfeer van mysterie die haar omringde. Echter, na een onhandig SNL-optreden in 2012, laaiden de pers en het internet haar op, waardoor ze een favoriet doelwit van het culturele moment werd. Desondanks was haar debuutalbum van het grote label Born To Die een enorm succes, en de single "Summertime Sadness" klom snel in de Billboard Hot 100 en bleef haar best presterende single tot nu toe. Sindsdien is ze een cultpopicoon geworden met een toegewijde fanbase die kritiek blijft uitlokken van haar tegenstanders.

Gedurende haar hele carrière heeft Lana Del Rey veel ups en downs meegemaakt in de publieke belangstelling, waardoor ze een favoriet is geworden onder oude luisteraars. Ondanks de controverse heeft Del Rey haar unieke stijl en links-van-het-centrum-invloeden omarmd, wat blijkt uit haar negen lp's en één dichtbundel. Interessant is dat haar vroege discografie een nieuw publiek heeft gevonden onder jongere generaties, met hits als "Born To Die" en "Ultraviolence" die worden gebruikt in virale TikTok-video's. Het geluid van Del Rey is in de loop van de tijd ook geëvolueerd, in de richting van een onconventionele stijl die genreconventies tart en de nadruk legt op het vertellen van verhalen boven refreinen of hooks. Haar nieuwste album, Did You Know That There's a Tunnel Under Ocean Boulevard, voelt aan als een gesprek met een bekende vriend, vol raaklijnen, nadrukkelijke punten en tegenstrijdigheden. Laten we achterover leunen en genieten van de rit terwijl Lana ons meeneemt op een reis door haar muziek.

Het openingsnummer van het album bevat het harmonieuze geluid van een gospelkoor, terwijl Del Rey het toneel vormt voor de thema's die haar bezighielden. De rijke melodie bouwt op tot een krachtig koor van stemmen, die vragen hoe het hiernamaals is.

Een van de meer toegankelijke nummers van het in december verschenen album is de eerste single. In dit nummer demonstreert Del Rey haar vermogen om gevoelens die mensen misschien aarzelen om uit te drukken, om te zetten in songteksten. In A&W presenteert Del Rey een volkslied dat spreekt over haar worstelingen gedurende haar hele carrière. Ze straalt zowel zelfvertrouwen als vermoeidheid uit, noemt zichzelf stoutmoedig een "Amerikaanse hoer" en confronteert de vrouwenhaat waarmee ze in de loop der jaren te maken heeft gehad. Vooral de tweede helft van het nummer is boeiend, omdat de zang van Del Rey versmelt met een hypnotiserende trapbeat, waardoor een onweerstaanbaar gezang ontstaat. Vervolgens hoor je het Judah Smith Interlude: aangezien het album een schokkende overgang bevat waarbij een megakerkelijke preek van pastoor Judah Smith over Del Rey's gegiechel en gemompel wordt gelegd, waardoor een intens en desoriënterend effect ontstaat.

Snoepketting is de volgende en de soulvolle energie van Jon Batiste komt duidelijk naar voren in dit nummer. De terugkerende pianomelodie is niet alleen introspectief en emotioneel, maar in combinatie met het repetitieve refrein van Del Rey wordt het een aanstekelijk deuntje dat uren in je hoofd kan blijven zitten. Pas op voor de uitdrukking "snoepkettingen" die herhaaldelijk in je hoofd speelt. Del Rey's songwriting heeft een meer persoonlijke wending gekregen sinds haar laatste album. "Kintsugi" is een melancholisch en bijna begrafenisnummer dat reflecteert op de dood en het rouwproces. 'Fingertips' is een uitstekende illustratie van Del Rey's vermogen om haar persoonlijke reflecties om te zetten in uitgestrekte en boeiende ballads. Het is alsof ze voorleest uit een privédagboek.

Paris, Texas is het kortste nummer op het album en heeft de meest conventionele structuur. De melodie klinkt als de delicate tonen van een muziekdoos, en de nostalgische teksten spreken over het achterlaten van dingen. Het is het soort nummer dat je speelt terwijl je melancholisch uit het raam staart.

In 'Let the Light In' demonstreert Del Rey's samenwerking met Father John Misty hun complementaire stijlen, waarbij Misty's folksy rockgeluid naadloos overgaat in Del Rey's kenmerkende gekreun. Het is geen verrassing dat dit nummer een favoriet is om te herhalen.

Margaret (ft. Bleachers) zal je aan het huilen maken, en dan toont Del Rey in Fishtail haar veelzijdigheid terwijl ze met groot effect experimenteert met autotune. De toevoeging van een baslijn versterkt haar zwoele zang, wat resulteert in een track die zowel intiem als dansbaar is. Del Rey werkt samen met experimentele rapper Tommy Genesis in een zwoel en speels nummer dat zeker een hit zal worden. Het nummer ziet Del Rey terugkeren naar de flirterige en speelse melodieën die haar beroemd hebben gemaakt, en in combinatie met het aanstekelijke refrein van Genesis is het een duidelijke winnaar.

Ten slotte wordt het album afgesloten met een verrassende wending, aangezien het laatste nummer een prachtig vermomde remix is van een eerder uitgebracht nummer, "Venice Bitch". De remix is rijkelijk gelaagd, waardoor een fris nieuw geluid ontstaat en tegelijkertijd de groei en evolutie van Del Rey wordt gesignaleerd als een artiest die haar nalatenschap omarmt.