Hoe vrouwelijke kunstenaars gevierde kunst van mannen opnieuw maken - en waarom je het zou moeten zien

Tirtzah Bassel merkte, nadat hij moeder was geworden, op dat de westerse kunstcanon de daad van geboorte negeerde en zich meer bewust werd van het feit dat het een universele menselijke ervaring is. Na een paar maanden keerde ze terug naar haar studio en begon een alternatieve canon te verkennen waarin de ervaringen van geboorte en menstruerende lichamen prioriteit kregen door middel van een serie genaamd "Canon in Drag", waarin de kunst werd gemaakt door, voor en in opdracht van vrouwen.

Ze begon haar serie met het herwerken van bekende beelden van oude meesters als Rubens, Rembrandt en Van Eyck. Zo wordt in haar versie van Rogier van der Weydens Kruisigingsdiptiek (1460) Christus vervangen door een menstruerende martelaar, waarbij de nadruk ligt op de demonstratie van mogelijkheid, verlies en vernieuwing. Bassels versie van "The Origin of the World" lijkt op die van Gustave Courbet, maar toont in plaats daarvan de geboorte. En in haar herinterpretatie van Petrus Christus' De geboorte van Christus wordt Jozef afgebeeld als de belangrijkste verzorger van Jezus, die hem in een tedere, huid-op-huid-omhelzing vasthoudt.

Dus, in haar bewerking van de canon, heeft Bassel kunstwerken geproduceerd die op zichzelf compleet zijn. Ze is echter niet de enige vrouw die iconische afbeeldingen van mannen aanneemt om ongelijkheden in genderrepresentatie aan te tonen. Er zijn 11 andere kunstenaars die canonieke kunstwerken van mannen hebben geherinterpreteerd in schilderkunst, fotografie, video en beeldhouwkunst.

Sylvia Sleigh, Het Turkse bad

In zijn oriëntalistische schilderij The Turkish Bath (1863) schilderde Jean-Auguste-Dominique Ingres vlezige vrouwelijke naakten in verschillende poses af, waarbij hij een hamam als voorwendsel gebruikte. De feministische kunstenaar Sylvia Sleigh heeft het schilderij opnieuw ontworpen en de naakten vervangen door een groep naakte mannen, waaronder haar echtgenoot Lawrence Alloway, als de liggende figuur rechts op de voorgrond.

Maria Lassnig, Kunsteducatie, 1976

De animatiefilm opent met donkere vormen die in de ruimte zweven, wat al snel Michelangelo's Expulsion from Paradise blijkt te zijn. Bovendien wordt in de film Mona Lisa getoond terwijl ze haar tanden poetst terwijl ze nog steeds haar beroemde glimlach behoudt. De Oostenrijkse kunstenares Maria Lassnig beoogde met de korte film, waarin klassiekers uit de westerse kunstgeschiedenis te zien zijn, "beroemde schilderijen zoals die van Vermeer, Michelangelo, enz. te herinterpreteren in een feministisch of ander perspectief". (Lassnig voegde nog een speelse kijk op Michelangelo toe en voegde een Creation of Adam-segment toe waarin Adam God vraagt of de engelachtige vrouw onder zijn arm zijn vrouw is, wat God ontkent en zegt dat ze zijn secretaris is).

Johannes Vermeer's The Art of Painting (1666-68), die Lassnig kende en had bezocht in het Kunsthistorisches Museum in Wenen, komt twee keer voor in haar film "Art Education". Het tafereel vervaagt en als het later weer verschijnt, zijn de twee figuren omgedraaid - het vrouwelijke model wordt zittend aan de ezel getoond, terwijl de mannelijke kunstenaar nu naakt staat, in plaats van gekleed en wegkijkend. De kunstenaar wordt nu afgebeeld als kaal en dikbuikig, in plaats van zoals op het originele schilderij van Vermeer.

Cindy Sherman, serie 'History Portraits', 1988

In haar serie "History Portraits", vergelijkbaar met haar veelgeprezen serie "Untitled Film Stills", lijken de beelden van Cindy Sherman misschien bekend maar moeilijk te plaatsen. De "History Portraits" van Sherman bootsen de stijl en schaal na van canonieke renaissance-, barok-, rococo- en neoklassieke werken en verdiepen zich in stereotypen, genderidentiteit en portretten, terwijl ze ook de kunstmatigheid van deze reproducties aangeven. Door het gebruik van voor de hand liggende protheses, pruiken en zware make-up hebben deze afbeeldingen een duidelijk "off"-gevoel, wat suggereert dat de inspiratiebron ook geconstrueerd is en niet volledig vertrouwd moet worden.

Deborah Kass, 12 Rode Barbra's, 1993

In Deborah Kass' serie "The Warhol Project" (1992-2000) gebruikt ze Warhols stijl van portretten van beroemdheden om haar eigen ervaringen met de ondervertegenwoordiging van Joodse mensen aan de orde te stellen. Door de serie herinterpreteert Kass iconische figuren zoals Barbra Streisand, Gertrude Stein en haarzelf om commentaar te geven op deze kwesties. In het stuk "12 Red Barbras" (1993) vervangt Kass Warhols herhalende beeld van Jacqueline Kennedy door dat van Streisand als een statement over representatie.