Το Mean Girls επιστρέφει: Η Regina George και το πλήρωμα εξακολουθούν να διασκεδάζουν σε αυτό το ριμέικ

Μπορεί ο κεραυνός να χτυπήσει δύο φορές κατά την προσαρμογή μιας προσαρμογής; Mean Girls: Το μιούζικαλ λέει ναι. Η νέα μουσική προσαρμογή του Mean Girls αντιμετωπίζει μια δύσκολη πρόκληση - η λήψη μιας επιτυχημένης κωμικής ταινίας που έγινε μιούζικαλ του Broadway και η μεταφορά της στη μεγάλη οθόνη. Αλλά η συγγραφέας-παραγωγός Tina Fey και ο παραγωγός Lorne Michaels διασφαλίζουν ότι αυτό που λειτουργούσε πριν εξακολουθεί να λειτουργεί και τώρα. Λίγες ρυθμίσεις δημιουργούν αξιόπιστα γέλια και ανατριχίλες όπως ένας διάδρομος γυμνασίου. Μερικοί χαρακτήρες υποκινούν το κοινό σαν μια όμορφη αλλά αγκαθωτό βασίλισσα μέλισσα που τελειοποιεί την κοινωνική κυριαρχία. Πάνω από 15 χρόνια από τότε που έκανε το ντεμπούτο της ως ταινία, η Ρετζίνα Τζορτζ παραμένει η κακιά κοπέλα που λατρεύουμε να μισούμε. Διατηρώντας σχολαστικά αυτό που μας γοήτευσε αρχικά, το Mean Girls: The Musical μας πείθει ότι το πηγαίο υλικό του διατηρεί μια ισχυρή ισχύ στη νέα μουσική μορφή. Όταν το δράμα του γυμνασίου είναι τόσο διαχρονικό, μια φόρμουλα σπάνια μένει μπαγιάτικη.

Ακριβώς όπως το υλικό πηγής έχει προσαρμοστεί στο παρελθόν, έτσι και η κριτική έχει εξελιχθεί. Όπως χαρακτήρισε οι New York Times ο Elvis Mitchell την πρωτότυπη ταινία του 2004 γοητευτική στο έξυπνο σουβλάκι του γυμνασίου. Αυτή η τελευταία κινηματογραφική μεταφορά του Mean Girls προσγειώνεται κάπου στο ενδιάμεσο. Δεν έχει το δάγκωμα του πρωτότυπου, αλλά διατηρεί την αξιαγάπητη ποιότητα της ιστορίας που την έχει κάνει τόσο δημοφιλή. Για άλλη μια φορά δημιουργημένη από την Tina Fey, η πλοκή ακολουθεί την Cady (Angourie Rice) καθώς περιηγείται στις ύπουλες κοινωνικές ιεραρχίες ενός νέου γυμνασίου. Εκεί συναντά κλίκες όπως οι σπασίκλες, οι τζόκ και η βασίλισσα της μέλισσας Regina (Reneé Rapp) και οι κοόρτες της Karen και Gretchen. Ως το πιο μελετημένο θέμα, η Ρεγγίνα είναι δεόντως φοβισμένη, θαυμασμένη και αγανακτισμένη από τους συνομηλίκους της.

Αν και δεν είναι τόσο έντονα γραμμένο όσο η ταινία ή με αυστηρούς ρυθμούς όπως η επίδειξη, το Mean Girls εξακολουθεί να κάνει τη γοητεία του. Η αφήγηση του Φέι βρίσκει σχετικό χιούμορ και ανατριχιάζει στις καθολικές εμπειρίες των διαγωνισμών δημοτικότητας στο γυμνάσιο και των κοινωνικών σφαλμάτων. Η φόρμουλα παραμένει αποτελεσματικά προσαρμοσμένη για να γεμίζει τα θέατρα με γέλια και να υπενθυμίζει στους θεατές πώς ήταν να είσαι μέρος ή εκτός από τα κουλ παιδιά.

Όπως το πρωτότυπο, η Cady αποδεικνύει μια γρήγορη μελέτη του νέου της περιβάλλοντος. Γίνεται φίλη με τους πνευματώδεις αουτσάιντερ, τον Janis και τον Damian, τους οποίους υποδύονται υπέροχα οι Auli'i Cravalho και Jaquel Spivey, οι οποίοι ενθαρρύνουν τη διείσδυσή της στην ελίτ κλίκα της Regina. Η Cady κερδίζει πληροφορίες, αλλά ακολουθούν επιπλοκές, συμπεριλαμβανομένων των σπινθήρων με τον πρώην Aaron της Regina, που απεικονίζεται γοητευτικά από τον Christopher Briney. Από εκεί ξεδιπλώνονται τα γνωστά τόξα της προδοσίας, της ανόδου, της λύτρωσης και της νίκης.

Στη διασκευή τους, οι σκηνοθέτες έκοψαν πολλά από τα τραγούδια του Μπρόντγουεϊ, ενώ διατήρησαν κορυφαίες εκπομπές όπως το "Meet the Plastics" και το γεμάτο θράσος "World Burn" της Ρετζίνα. Τίποτα δεν τραβάει την προσοχή του κοινού όπως μια ερμηνεία σταρ και ο Rapp παίζει ως Regina. Κυκλοφορεί μέσα από το "Plastics" με επιβλητικό στυλ, ξυπνώντας την ταινία ζωντανά. Η Regina της στερείται τη λεπτότητα της εμβληματικής λήψης της Rachel McAdams, αλλά φέρνει το κέφι και την αισιοδοξία που ενισχύεται ακόμη περισσότερο από την ντυμένη με PVC είσοδό της. Όταν λέει «δεν με νοιάζει ποιος είσαι», νιώθεις την αγριότητα και την εξουσία της πάνω στο βασίλειό της. Ο Rapp φτάνει στο ακατέργαστο id του χαρακτήρα, καθιστώντας τη Ρετζίνα ως μια ακαταμάχητη δύναμη της πολιτικής του γυμνασίου.

Οι σκηνοθέτες Samantha Jayne και Arturo Perez Jr. εξασφαλίζουν έναν γρήγορο ρυθμό στο μεγάλου μήκους ντεμπούτο τους, αν και η ταινία δεν έχει κάποια δυναμική άνθηση. Δίνουν έντονες αποχρώσεις και χρησιμοποιούν άμεσες διευθύνσεις στην κάμερα, γεμίζοντας τα καρέ με τηλέφωνα καθώς οι χαρακτήρες κοιτάζουν επίμονα τον φακό. Αυτές οι οθόνες-εντός-οθόνες κατακερματίζουν το οπτικό επίπεδο και τονίζουν τη διεισδυτικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ωστόσο, όπως οι πρώτες ταινίες υπολογιστή της δεκαετίας του '80 που στόμιζαν οθόνες CRT σε κάθε λήψη, οι γωνίες του smartphone είναι επιφανειακές και διακοσμητικές αντί να τοποθετούν πραγματικά τον θεατή σε μια βυθισμένη εμπειρία. Οι καλές ταινίες μεταφέρουν το κοινό και αποτυπώνουν την καταναλωτική φύση της κύλισης στις ροές. Ενώ το Mean Girls αγγίζει τα θέματα της διαδικτυακής δημιουργίας περσόνας, δεν αναδημιουργεί πλήρως την trance δέσμευση των ζωών μας στη δεύτερη οθόνη μόνο μέσω της φωτογραφίας και του αποκλεισμού.

Κατά καιρούς, οι παραλληλισμοί μεταξύ των δύο, ειδικά σε μη μουσικές στιγμές, αποδεικνύονται εντυπωσιακές - αν και αυτό το καστ φαίνεται μεγαλύτερο. Ενώ ο Fey έχει ανανεώσει τις πτυχές του με νέα αστεία και προσθήκες όπως η Jenna Fischer, ο Jon Hamm και ο Busy Philipps, πολλά παραμένουν γνωστά. Δανείζει για άλλη μια φορά κωμικές γκραβίτες ως σοφή δασκάλα που θέλει να ξεσπάσει σοφή. Ο Tim Meadows επιστρέφει επίσης ως ο απογοητευμένος διευθυντής.

Το Mean Girls προσκολλάται σταθερά σε αυτό που λειτούργησε πριν, καλώς ή κακώς. Οι προσαρμογές του Fey δίνουν φρεσκάδα καλωσορίσματος, αλλά το να μένεις τόσο κοντά στην πηγή κινδυνεύει να δείχνει μπαγιάτικο. Οι υψηλές αξίες παραγωγής και το ταλαντούχο σύνολο προσφέρουν απολαυστικές στιγμές. Ωστόσο, η σκηνοθεσία αυτού του γεγονότος έγειρε σκληρά στη δημιουργική επανερμηνεία μπορεί να δικαιολογούσε καλύτερα την επανεξέταση σε μια περιοχή που είχε καταπατηθεί. Όπως και να έχει, ο Jayne και ο Perez το παίζουν με ασφάλεια μέσα στα όρια του DNA της αγαπημένης ταινίας του 2004, παραιτώντας την πιο τολμηρή επανεφεύρεση που θα μπορούσε να μεγιστοποιήσει τις δυνατότητες του μουσικού σχήματος να εξελίξει αυτό το υλικό.