De nieuwe miniserie van Chanel onderzoekt het complexe verleden van het mode-icoon

Op zoek naar een uitdagende, historische, frisse serie over de mode-industrie? In de Apple TV+-serie 'The New Look', die onlangs in première ging, worden de reacties van vooraanstaande Franse modeontwerpers, waaronder Coco Chanel (Juliette Binoche) en Christian Dior (Ben Mendelsohn), op de Duitse bezetting van Parijs tijdens de Tweede Wereldoorlog onderzocht. .

De maker van de serie Todd A. Kessler benadrukt de jaren veertig als een cruciaal tijdsbestek en benadrukt de gevarieerde overlevingsstrategieën van ontwerpers als Dior, Balenciaga, Chanel, Balmain, Givenchy en Pierre Cardin tegen de achtergrond van hun artistieke bijdragen aan de modewereld.

In de afgebeelde oorlogsgebeurtenissen had Chanel (gespeeld door Binoche) een relatie met de Duitse officier Hans Günther Von Dincklage, ook bekend als Spatz (gespeeld door Claes Bang), en ondernam hij een missie voor het gezelschap. Dit weerspiegelt de historische nauwkeurigheid, aangezien Dincklage een Gestapo-spion was en Chanel destijds samenwerkte met de Duitsers. Chanel woonde in het Ritz Hotel in Parijs, dat tijdens de bezetting als Duits hoofdkwartier werd gebruikt, en werd op een missie naar Madrid gestuurd om contact op te nemen met premier Winston Churchill. De uitkomst van deze missie blijft verloren voor de geschiedenis.

In 2011 deelde de auteur van 'Sleeping with the Enemy: Coco Chanel's Secret War', Hal Vaughn, inzichten in een interview. De achternicht van Chanel, Madame Gabrielle Labrunie, bracht de uitdagingen van die tijd op de heer Vaughn over en stelde dat mensen vreselijke dingen moesten doen om te overleven. Na de publicatie van het boek ontkende Chanel (het modehuis) de beschuldigingen van het antisemitisme van de ontwerper, maar erkende haar relatie in oorlogstijd met de Duitse aristocraat Baron von Dincklage. De serie "The New Look" erkent deze aspecten van Chanel's geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog en presenteert een genuanceerd beeld dat is geworteld in uitputtend onderzoek, aldus de maker van de serie Todd A. Kessler.

Vanaf dat moment dachten ze na over de vraag van perceptie: hebben we te maken met individuen die door uitzonderlijke omstandigheden navigeren zonder een duidelijk pad naar overleving? Wordt succes bepaald door uithoudingsvermogen en niet door financiële voorspoed? Hun aanpak begon met empathie, zonder oordeel, waarbij werd nagegaan hoe iemand zou hebben gehandeld in de gegeven, bijzondere situatie. Lorenzo di Bonaventura, uitvoerend producent van de serie onderstreepte het belang van diepgaand onderzoek naar authenticiteit bij het portretteren van echte individuen en hun levens in entertainment, en merkte op dat zonder onderzoek het gebrek aan authenticiteit overduidelijk kan zijn. In een scène tegen het einde van de eerste aflevering begeleidt Spatz Chanel naar een appartement dat ooit eigendom was van een joodse familie. Hij stelt voor dat ze alle spullen meeneemt die ze maar wil, maar Chanel weigert en zegt dat ze niets nodig heeft. Onaangedaan verzekert Spatz haar dat wat ze ook wenst, hij ervoor zal zorgen dat het in haar suite in het Ritz wordt afgeleverd.

Voor Kessler geeft deze scène de motivaties van Chanel weer om een bondgenootschap met de Duitsers te sluiten. De keuze stelde haar karakter op de proef. Als je onder het regime van die jaren leefde, kon het leven plotseling zinloos eindigen. Verhalenvertellers vragen zich af: hoe zou jij handelen als je daarmee geconfronteerd wordt, wetende dat de juiste keuze zich alleen voordoet als je overleeft? De scène belichaamde de willekeur van het leven onder bezetting en de dilemma's van het op de proef worden gesteld zonder het juiste antwoord totdat de nasleep overleving onthult.

Di Bonaventura legt verder uit dat de eerste reacties op het nemen van iets door Chanel voorbijgaan aan haar waarschijnlijk complexe denken op dat moment en de gevaren om haar heen. Als ongelooflijk intelligente vrouw zou ze zich bewust zijn geweest van de egoïstische zorgen, maar ook van de werkelijke dreiging die van die mensen uitging. Het op authentieke wijze uitbeelden van haar interne ervaring vereiste begrip dat verder ging dan oppervlakkige oordelen, en om in haar perspectief te komen om de nuances en druk waarmee ze te maken kreeg weer te geven. Zonder een dergelijke aanpak zou de afbeelding authenticiteit missen.