100 lat ewolucji stylów pierścionków zaręczynowych

Od lat 20. XX wieku style pierścionków zaręczynowych nieustannie się zmieniały, odzwierciedlając trendy każdej mijającej dekady. Każda epoka wprowadzała innowacyjne wzory, faworyzowała szlify diamentów i kultowe wpływy celebrytów, które kształtowały pożądane style pierścionków.

Lata 20. i 30.

Wraz z rozwojem XX wieku innowacje w szlifowaniu kamieni szlachetnych i globalne trendy projektowe przyniosły szybką zmianę w biżuterii ślubnej. Kluczowym momentem była Międzynarodowa Wystawa Sztuki Dekoracyjnej Nowoczesnej i Przemysłowej w Paryżu w 1925 r., która oznaczała narodziny ruchu Art Deco. Ta epoka przyjęła śmiałe, geometryczne wzory, a pierścionki zaręczynowe przypominały małe arcydzieła architektury. Popularne szlify diamentów obejmowały szmaragd, bagietkę i okrągły, często łączone w jednym elemencie, osadzone w platynie lub białym złocie.

W latach 20. XX wieku jubilerzy torowali nowe szlaki w szlifowaniu i oprawianiu kamieni. Kamienie były precyzyjnie kształtowane w geometryczne kształty, z takimi szlifami jak bagietka, szmaragd i kwadrat. Te szlify, często układane w skomplikowane wzory, wydawały się proste, ale jednocześnie prezentowały szczyt luksusu i kunsztu. Lata 30. XX wieku kontynuowały estetykę Art Deco, z kamieniami o szlifie bagietka często używanymi jako kanciaste akcenty, często w połączeniu z klastrami okrągłych diamentów w oprawach pavé. Popularne stało się również oglądanie kolorowych kamieni szlachetnych — takich jak rubiny, szafiry, szmaragdy i czarny onyks — używanych jako obramowania lub akcenty.

Lata 40. i 50.

Wybuch II wojny światowej pod koniec lat 30. XX wieku przyniósł znaczące zmiany w stylach pierścionków zaręczynowych. Wraz z przekierowaniem platyny do użytku wojskowego, złoto ponownie stało się preferowanym metalem na pierścionki zaręczynowe, choć z pewnymi ograniczeniami. Na przykład w Wielkiej Brytanii dozwolone były tylko „użytkowe” obrączki ślubne wykonane z 9-karatowego złota, a ich waga nie mogła przekraczać dwóch pennyweightów, jak zauważa Lang Antiques. W tej epoce pomysłowości i racjonowania wiele pierścionków zaręczynowych zostało przerobionych ze starszych projektów, często z kamieniami szlachetnymi z odziedziczonej rodzinnej biżuterii.

Rok 1947 był punktem zwrotnym w historii pierścionków zaręczynowych z dwóch kluczowych powodów. Po pierwsze, De Beers wprowadziło swój kultowy slogan „Diament jest wieczny”, umacniając pozycję diamentów jako głównego wyboru pierścionków zaręczynowych. Lata 50. XX wieku to czas odważnych diamentów, żywych kolorowych kamieni szlachetnych i zaokrąglonych, krągłych wzorów. Popularne style obejmowały pierścionki klastrowe, pierścionki bombe o kopulastym kształcie i klejnoty osadzone w misternych, przypominających klatki oprawach, które wyraźnie unosiły je nad palcem.

Lata 60. i 70.

Projektanci tacy jak Andrew Grima i Charles de Temple preferowali surowe, niepolerowane kamienie szlachetne, aby uzyskać bardziej ziemisty wygląd. Ta epoka była również zdefiniowana przez wysoki poziom glamour i wpływy celebrytów, co można było zobaczyć, gdy Elizabeth Taylor otrzymała 33,19-karatowy diament Asscher-cut „Krupp Diamond” od Richarda Burtona w 1968 roku. Obok tych organicznych stylów, lata 60. XX wieku były świadkiem odrodzenia się wpływów Art Deco, a geometryczne i kanciaste wzory mocno powróciły w pierścionkach zaręczynowych.

Szlif diamentowy, szmaragdowy i w kształcie gruszki były bardzo pożądane w latach 60., a trendy te przewodziły gwiazdom. Jednym ze znanych przykładów jest dziewięciokaratowy diament w kształcie gruszki autorstwa Franka Sinatry z 1966 roku, który wykonała Mia Farrow. Innym godnym uwagi elementem był pierścionek zaręczynowy Jacqueline Kennedy, zawierający zarówno szmaragd, jak i diament, podarowany przez prezydenta Johna F. Kennedy'ego. Gwiazdy często wybierały niekonwencjonalne style, takie jak pierścionek zaręczynowy Jane Fondy, który zawierał zarówno opale, jak i diamenty. Definiujący wygląd dekady był odważny i buntowniczy, z grubym żółtym złotem i wyrazistymi wzorami zastępującymi polerowany glamour poprzednich lat.

Lata 80. i 90.

Lata 80. mogą być zapamiętane z powodu pewnych modowych wpadek, ale dekada ta pozostawiła znaczący ślad w stylu pierścionków zaręczynowych, głównie dzięki Lady Dianie Spencer. Księżna Diana słynnie wybrała owalny pierścionek z szafirem cejlońskim i diamentem z kolekcji Garrarda, ustanawiając nowy standard. Ponadto Sarah, księżna Yorku, znana jako „Fergie”, zdecydowała się na pierścionek zaręczynowy z rubinem, a jej córka, księżniczka Eugenia, kontynuowała ten trend, wybierając szafir Padparadscha na swoje zaręczyny.

Pod koniec lat 80. i przez całe lata 90. diament o szlifie księżniczki zajmował centralne miejsce, obok popularnych opraw z białego złota i platyny. W tej epoce faworyzowano soliter — elegancki, prosty i ponadczasowy. Na początku XXI wieku nastąpiła znacząca zmiana, gdy Jennifer Lopez otrzymała od Bena Afflecka pierścionek zaręczynowy z różowym diamentem o masie 6,1 karata, kupiony od Harry'ego Winstona. Spowodowało to wzrost popytu na podobnie efektowne, ale minimalistyczne pierścionki, każdy z widocznym centralnym diamentem.

Dzisiaj

Od lat 2010. style pierścionków zaręczynowych znacznie się rozwinęły, pod wpływem głośnych wydarzeń i odniesień historycznych. Na przykład, odrodzenie przez księżną Cambridge pierścienia z szafirami księżnej Diany i przyciągający uwagę pierścień trylogii księżnej Sussex z centralnym szlifem poduszkowym wyznaczyły nowe trendy. Patrząc w przyszłość na resztę lat 2020., eksperci przewidują odrodzenie się kolorowych kamieni szlachetnych, a unikalne kamienie, takie jak spinele, zyskują uznanie. Rośnie również zainteresowanie różnorodnymi kształtami kamieni, a szlify schodkowe i charakterystyczne wzory, takie jak kształty latawca, rombu i pocisku, są używane jako kamienie akcentowe.