De tentoonstelling Joan Brown viert haar diep intieme portretten
Door de jaren heen boden de portretten van Joan Brown een intiem kijkje in haar kunstwereld. Door middel van schilderen maakte ze openhartige momentopnamen van dierbaren waarbij de glitter werd weggenomen om de alledaagse schoonheid vast te leggen. Veel werken in de SFMOMA-retrospectieve lijken op maat gemaakt als lieflijke souvenirs voor familie en vrienden. Met subtiele penseelvoering herinnerde Brown zich vluchtige momenten en stille details die een leven vormden. Haar privédagboekaantekeningen in verf delen knikken en blikken die boekdelen spreken voor degenen die er verstand van hebben. Terwijl sommige kunstenaars een revolutie wilden bewerkstelligen, verfijnde Brown de portretkunst als een bescheiden eerbetoon. Met duidelijke zorg markeerde ze plaatsen en mensen uit haar gemeenschap. Met de borstel in de hand bouwde Brown een archief van warmte op, waarbij hij herinneringen tussen de knipbeurten door vastlegde, zodat ze als lapjes in een quilt pasten. In plaats van grote gebaren bieden haar kunstwerken vensters naar gemakkelijke geneugten en verbindingen. Bij het portretteren van een binnenste cirkel benadrukt Brown hoe de eerste momenten onder de krantenkoppen uiteindelijk onze gedeelde menselijkheid vormgeven. Haar gave ligt in het verfijnen van diepe intimiteit vanuit kleine, alledaagse genaden.
De schilder, wiens retrospectief van SFMOMA naar het Carnegie Museum reisde, vestigde haar naam in de Bay Area. Haar welvarende impastotechniek veranderde abstractie in diepgewortelde vormen, soms met een subtiele knipoog. Haar vroege werken glanzen onder gelaagde oliën en suggereren een innerlijke ontdekking onder waarneembare oppervlakken. "Thanksgiving Turkey" roept het classicisme op in een humoristische afbeelding van een karkas dat in de ruimte hangt. De onconventionele tinten ademen mysterie uit, terwijl de nuchtere behandeling een lach uitlokt die moeilijk te definiëren is.
'Green Bowl', een grimmig stilleven, vertegenwoordigde de gedurfde evolutie van Brown. Nadat ze al vroeg erkenning had gekregen, inclusief de overname van het MoMA, volgde ze een kenmerkende muze die afweek van stilistische conventies. Dit bracht haar voorbij het commerciële succes naar een zelfgestuurde verkenning.
Als associate curator organiseerde Lim de tentoonstelling samen met Janet Bishop om Browns kritische visie op zijn eigen merites onder de aandacht te brengen. Haar werken illustreren een intieme wereld, vrij van de druk van populariteit of trend. De retrospectieve reist internationaal en viert Browns unieke vaardigheden en kracht in het koesteren van haar creatieve geest.
Browns creatieve reis leidde tot steeds veranderende visies. Werken als "Noel in the Kitchen" tonen een volwassen perspectief waarin moederlijke genegenheid wordt gecombineerd met huiselijkheid. Het schilderij vertelt een hartverwarmend verhaal: een peuter reikt speels terwijl honden in de buurt toekijken. Texturen zoals de geblokte vloer versterken echter de dromerige kwaliteit van het schilderij en de weergegeven oppervlakken stralen hun eigen artistieke integriteit uit. Familie komt vaak voor in het werk van Brown, waarbij de oprechtheid, verwant aan Norman Rockwell, door een speelse San Franciscaanse lens wordt weerspiegeld. Vakantietaferelen gecombineerd met sepiafoto's onthullen inspiraties. Brown werd het meest intrigerend in het portretteren van zichzelf. Door middel van zelfportretten verkende ze de grens tussen innerlijke en uiterlijke werelden. Vrij van verwachtingen van buitenaf, werken als 'Bathers' vooroordelen weg om tegelijkertijd vreugde en kwetsbaarheid te beleven.
Browns rusteloze geest tart fixatie en evolueert eindeloos. Haar inzichtelijke werken vieren intieme ruimtes waar verbeelding de werkelijkheid ontmoet, geleid door empathie in plaats van acceptatie alleen. Via zichzelf en anderen verlicht Browns reis gedeelde inzichten over liefde, ontdekking en groei. Bovendien bood zelfportretten voor haar diepgaande inzichten in innerlijke en uiterlijke werelden. Haar moedige maar toch intieme blikken lijken zowel naar binnen als naar buiten gericht. Werken als 'Zelfportret met vis en kat' ontmoeten elkaar en nodigen de kijker uit tot ontspannen en open zelfreflectie. Andere schilderijen ontnemen vooroordelen door middel van absurdistische nevenschikkingen. Brown onthult kwetsbaarheid door middel van kostuumelementen en onderzoekt identiteit met speelse moed. Ze wordt geconfronteerd met maatschappelijke structuren, maar lokaliseert de vrijheid binnenin.
De luchtige enscenering bevraagt wat we blootleggen en wat we verbergen in de manier waarop we onszelf presenteren. Je zou zelfs kunnen zeggen dat Browns portretten het letterlijke overstijgen en de kijker betrekken bij gedeelde contemplatie. We zien haar naar binnen staren, onbewaakt en toch krachtig. Door zelfonthulling die voorgeschreven rollen ontmantelt, cultiveren haar werken een medelevend begrip van onze complexe, voortdurend evoluerende menselijke ervaring. Ze belicht de paradoxen en geneugten van het leven door intieme werken die ons uitnodigen in de gespiegelde relatie van zien en gezien worden.
