Taboes op het witte doek en homoseksualiteit

Worden reguliere films opener over homoseksualiteit op het scherm, zoals te zien is in Harry Styles' nieuwe drama My Policeman en Billy Eichner's Bros? Louis Staples vraagt zich af of dit een verschuiving markeert naar meer tederheid en gevoeligheid in de weergave van homoseks in de bioscoop. De seksscènes in My Policeman, een film over twee mannen in de jaren vijftig, toen homoseksualiteit illegaal was, trokken maanden voor de release aandacht. De opmerkingen van Styles in een interview met Rolling Stone, waarin hij kritiek had op het gebrek aan tederheid in homoseksscènes en benadrukte hoe belangrijk het is om te laten zien dat homoseks liefdevol en gevoelig kan zijn, leidde tot controverse. Sommigen beschuldigden Styles ervan homofobe ideeën over de aanvaardbaarheid van homoseksualiteit te versterken, zolang het maar niet te in-your-face is.

De opmerkingen van Styles in zijn Rolling Stone- interview, waarin hij zijn ongenoegen uitsprak over het gebrek aan tederheid in homoseksscènes en benadrukte hoe belangrijk het is om te laten zien dat homoseks liefdevol en gevoelig kan zijn, leidde tot controverse. Critici suggereerden dat Styles meer vertrouwd moest zijn met de zeldzaamheid van seksscènes tussen mannen in reguliere films en het voortdurende taboe rond het afbeelden van twee mannen die seks hebben. Maar na het zien van My Policeman is het duidelijk dat de seksscènes teder zijn, maar niet gecensureerd. De film, die vanaf 4 november te streamen is op Prime Video, is een bewerking van een roman uit 2012 van Bethan Roberts.

In My Policeman wordt seks gebruikt als een hulpmiddel voor karakterontwikkeling, waarbij de vroege stadia van euforie en de daaropvolgende spanningen in de relatie van Tom en Patrick worden getoond, evenals de onhandigheid van Toms huwelijk met Marion. Als het ging om het filmen van de seksscènes tussen Patrick en Tom, stelde regisseur Michael Grandage voor dat de acteurs ter inspiratie de romance Hiroshima, Mon Amour uit 1959 zouden bekijken. De beroemde openingsscène van de film, waarin handen over naakte lichamen bewegen, had een grote invloed op Grandage. Zoals hij zegt, wilde hij het verhaal vertellen zoals het is, en dit deed hij door aan te raken en te zien. Tegelijkertijd moest er een goed gedefinieerde sensualiteit zijn, omdat de film op die manier was gepland.

Regisseur Michael Grandage moedigde de acteurs in My Policeman aan om Nicolas Roegs thriller Don't Look Now uit 1973 te bekijken, die een beroemde, expliciete en controversiële seksscène bevat. De scène was zo effectief dat er geruchten gingen dat Julie Christie en Donald Sutherland daadwerkelijk seks hadden voor de camera, wat ze altijd hebben ontkend. Het is onwaarschijnlijk dat de seksscènes in My Policeman zoveel opschudding veroorzaken, maar ze hebben een vergelijkbaar realisme. My Policeman's benadering van intimiteit tussen mensen van hetzelfde geslacht is vergelijkbaar met Todd Haynes' romantische periodedrama Carol uit 2015, met Cate Blanchett en Rooney Mara in de hoofdrol. Beide films spelen zich af in de conservatieve jaren vijftig en verbeelden gepassioneerde seksscènes tussen twee personages die zich alleen achter gesloten deuren volledig kunnen uiten. Kortom, het draait allemaal om een tijd in het VK waarin homoseks als illegaal werd beschouwd en de producers probeerden ervoor te zorgen dat het publiek kon zien dat deze personages de vrijheid hadden die ze nodig hadden in hun intimiteit. Als kijker in 2022 is er nog steeds een gevoel van bevrijding om deze intimiteit openhartig tot uitdrukking te zien komen in een reguliere film als deze.

De weergave van intimiteit en naaktheid van hetzelfde geslacht op het scherm heeft een lange weg afgelegd sinds 1964, toen Brock Peters een van de eerste openlijk homoseksuele personages speelde in de Amerikaanse film Pawn Broker. Tegenwoordig bevatten films als My Policeman, Disobedience en Fire Island meer frequente en gevarieerde voorstellingen van homoseks. Naast My Policeman heeft Bros ook aandacht gekregen vanwege zijn weergave van homorelaties en seks. De studio gay rom-com, geschreven en met in de hoofdrol komiek Billy Eichner, bevat verschillende seksscènes die verschillende aspecten van homorelaties onderzoeken en zowel komische als sentimentele waarde bieden. De film wordt geprezen als een historisch moment voor homorepresentatie in film, hoewel sommige critici de vermeende radicaliteit ervan in twijfel trekken.